×

Recensie

Rock

10 juni 2017

Anathema

The Optimist

Geschreven door: Marcel Hartenberg

Uitgebracht door: Kscope

The Optimist Anathema Rock 5 Anathema – The Optimist Written in Music https://writteninmusic.com

In ieders leven kunnen zich momenten, of liever, periodes voordoen waarin je het niet meer weet, waarin het leven de charme kwijt kan zijn en waarin je zoekende bent naar een weg uit die gemoedstoestand. Hoe vind je die terug? Weet je waar je moet kijken? Met The Optimist is Anathema erin geslaagd een dergelijke persoonlijke beleving muzikaal weer te geven. Waar het hoesontwerp een directe verwijzing is naar het album A Fine Day To Exit, is het de muziek en zang die ons brengt naar het moment dat de bestuurder van die auto daar terugkomt. Hoe ging zijn leven verder? Wat was de achtergrond van het verlaten van de auto? Waar waren de gedachten van de man, hoe was zijn gemoedstoestand? Als je vanuit dat perspectief jezelf overgeeft aan de muziek en de natuurlijke stroom die erin het album zit tot je neemt en je open stelt voor de ervaring die dat met zich meebrengt, dan ervaar je de verschillende nummers als de beleving, gedachten en gevoelens van de hoofdpersoon. Dat is niet altijd per se vanuit zijn eigen beleving. Dat is zeker wel het geval in het openingsnummer dat de exacte locatie van de auto op het strand aangeeft. Dat is ook zo met Leaving It Behind dat je meeneemt in een bijna manische bezwering van het moment. De hoofdpersoon wil een verandering; nog onduidelijk is hoe die uitpakt. Gaat het om niet meer tevreden voelen van binnen, gaat het om niet meer dood voelen van binnen? Bijzonder krachtig staat het nummer: het brengt je een spiegel naar een moment van vertwijfeling waarin je gevoelens en gedachten racen. Zeer effectief naar voren gebracht met de stuwende elektro klanken terwijl tegelijk de gitaren en de zang je naar een haast apocalyptisch einde lijken te brengen. Sterk hoe de baslijn in het nummer overeind blijft in de hectiek. Endless Ways geeft de gedachten van of aan een geliefde weer. Gedeeld met de hoofdpersoon op een eerder moment. Nu opnieuw in het moment gebracht, de beleving alsof zij er is. Nu. Hier. Redding in de liefde? Haar uitgestrekte hand als baken in de nacht? De liefde om de ontreddering te keren? De zang van Lee Douglas eerst heel subtiel met een voorzichtige beat op de achtergrond en dan, als het keerpunt in het nummer komt en de beleving van de band tussen de twee krachtig wordt neergezet, is er orkestrale ondersteuning en weer zijn er die bloedmooie gitaren van de broers Cavanagh. Niet vormgegeven in stoere solo’s maar in de kleur van het nummer klinken de gitaren mee en dragen ze de stem van Lee Douglas naar het magistrale einde van het nummer. Weergaloos mooi. Als je de muziek vooral over je heen laat komen, ervaart, ondergaat. Dan volgt het titelnummer, The Optimist; het nummer biedt, in weerwil van zijn naam, weinig soelaas. Het leven somber, voorbijgaand, de gedachten aan escapisme, aan dromen, aan hoe levens ergens hetzelfde verlopen en de wens om dat alles achter je te kunnen laten. Kwetsbaar klein begint het nummer, Vincent zingt, een piano als begeleiding. Op de achtergrond klinkt Lee’s stem opeens, vaag, als door een mist. Alsof ze een herinnering is. Het pianothema neemt het voortouw. En, zoals de liefhebbers van Anathema wel weten, is het vaker zo’n thema dat dan de basis wordt voor het vervolg van het nummer. Andermaal zijn het de gitaren en de orkestratie die het nummer karakter geven naast de emotievolle stem van Vincent; het pianothema brengt het nummer naar een gloedvolle finale. San Fransisco,  de springerige instrumental brengt manie en rust hand in hand. Onderga het, beleef de kleine accenten van de gitaar naast de stuwende piano en de elektro klanken en beat die zeer nadrukkelijk onrust weten over te brengen. Een nummer om adem te halen of juist gefascineerd te zijn door ook deze gemoedstoestand? Bepaal het gerust voor jezelf. Neem wel de tijd om er naar te luisteren; het is al te gemakkelijk enkel en alleen oor te hebben voor het repetitieve karakter van de beat en van de pianoklanken. Dan mis je echter alles wat er op het vlak van toetsen en gitaar in het nummer gebeurt. Het is een beetje misschien zoals we wel eens mensen ontmoeten: we kijken naar de buitenkant, praten over ditjes en datjes en als je geen match met iemand hebt, dan kan je beeld van iemand al voor eens en altijd bepaald zijn door die indruk. Neem de tijd eens om de tijd te nemen. Heb eens echte aandacht. Ook als het niet goed met iemand gaat. Dat is, in grote lijnen, de afdronk die dit album in alle kwetsbaarheid als mogelijke boodschap in zich draagt. Het is een intieme kijk in iemands gemoed, vertaald naar muziek, emoties vormgegeven met het talent van de broers Cavanagh, broer en zus Douglas en Daniel Cardoso. De songs zijn gesmeed door Danny en Vincent Cavanagh en John Douglas en in een natuurlijke flow bij elkaar gebracht. Na het eerste deel van het album heeft ook het tweede deel bijzonder veel karakter. Of dat nu het stemmige Springfield is, het ontroerende Ghosts, de racende sound van Can’t Let Go die een jaren ’80 klank in zich draagt, het donker jazzy Close Your Eyes of het door Danny Cavanagh gezongen Wildfires dat vrij etherisch start maar een omslag krijgt midden in het nummer zodat de emotie in alle rauwheid binnenkomt om weer rustig te eindigen. Dan is er tot slot het fraaie nummer Back To The Start; let nog even goed op de stilte die het nummer herbergt en waar die je uiteindelijk naar toe leidt. Een album dat het leven centraal durft te stellen, de achtbaan van het bestaan zoals die er voor iedereen kan zijn, met alle twijfel en donkere beleving die we daar allemaal bij kunnen ervaren. Niet iedereen is het altijd in het leven gegeven even positief te zijn én het leven in volheid te ervaren, te aanvaarden. Misschien laat The Optimist niet een wereldschokkende andere band horen dan op Weather Systems of Distant Satellites; tegelijk is hoorbaar dat de band elektronica met meer overtuiging weet in te zetten.  De stemming van het album als geheel wordt daarnaast veel meer bepaald door de natuurlijke flow van het album. Bovendien heeft de band de moed opgebracht om naast albums die ook het hier en nu centraal stellen, als F.E.A.R. van Marillion en Roger Waters’ Is This The Life We Really Want? niet het hier en nu van de hele wereld en de beleving daarvan centraal te stellen, maar de beleving van het leven als het licht er niet meer vanzelfsprekend wordt gevoeld. Het is een album dat in alles het mens zijn centraal stelt, kwetsbaar zoals we allemaal kunnen zijn. Als je zo naar het album kunt luisteren, voel je vanzelf je eigen medemenselijkheid tot je spreken. Neem de tijd en aandacht voor dit album. En, als het even kan, voor elkaar. Prachtplaat.



  1. 32.63N 117.14W
  2. Leaving It Behind
  3. Endless Ways
  4. The Optimist
  5. San Francisco
  6. Springfield
  7. Ghosts
  8. Can't Let Go
  9. Close Your Eyes
  10. Wildfires
  11. Back To The Start