Het is inmiddels bijna niet meer voor te stellen dat Anathema ooit begon als keiharde metalband. Het gezelschap uit Mersey side heeft zich ontwikkeld tot een progressief combo dat rustig kabbelende luisterrock maakt in het verlengde van bands als het latere Marillion. Die evolutie verliep via uitstekende albums als Judgment en meer recent We’re Here Because We’re Here en Weather Systems. Met een koptelefoon op de bank luistert Anathema heerlijk weg. Als je er ook naar moet kijken, wordt het echter een slaapverwekkende vertoning getuige de DVD Universal die vorig jaar verscheen.

Op hun nieuwe album Distant Satellites gaat Anathema verder op de ingeslagen weg. Dat is tegelijk goed en slecht nieuws. Iedereen die de voorgaande albums goed te pruimen vond, krijgt wat hij of zij verwacht en wenst; fraaie soundscapes met mooie staaltjes instrumentatie die langzaam naar een climax bouwen en waarop zangeres Lee Douglas zich wederom nadrukkelijk mag manifesteren. Zij die smachten naar muzikaal avontuur en nieuwe invalswegen  worden teleurgesteld. Anathema is voorspelbaar geworden en door het ontbreken van scherpe kantjes wordt het af en toe zelfs wat suf en  slaapverwekkend.

Al direct bij het openingsnummer The Lost Song Part I is duidelijk dat er niets aan de succesformule is veranderd. Na een ingetogen begin worden de muziek en zang steeds harder en dramatischer en wordt op fraaie wijze naar een climax gebouwd om vervolgens weer ingetogen te eindigen. Het volgende nummer The Lost Song Part 2 is van hetzelfde laken een pak. Feeërieke zang van juffrouw Douglas, een trage opbouw die ondersteund wordt door een compleet orkest en een romantische gitaarpartij om het te vervolmaken.  Vanuit alle perspectieven (muzikaal, vocaal, productietechnisch, compositorisch etc.) valt de band louter een compliment te maken. Het klinkt alleen zo verrekte braafjes. Veilige zitkuilrock voor de keurige burgerman.

Op Dusk en Ariel wijkt men geen centimer van de formule af. Pas bij het nummer dat vernoemd is naar de band leven we weer op. Op een of andere manier klinkt men op dit nummer oprechter en minder kunstmatig idyllisch. Op  You’re Not Alone laat men eindelijk het vaste stramien los en krijgen we een uptempo deuntje dat leunt op een elektronisch drumroffeltje dat vaag herinnert aan Muse. Geen al te best nummer, maar wel een fijne afwisseling ten opzichte van al die breekbare, tamelijk identieke liedjes die we ervoor hoorden.  Na het lange intro Firelight volgt het ruim acht minuten lange titelnummer dat gedragen door elektronische ritmes en fragiel wordt gezongen door Vincent Cavanagh. Het slaapliedje Take Shelter sluit het album opnieuw grotendeels elektronisch en met een stemmige vioolpartij af.

Distant Satellites is enerzijds een prachtig luisteralbum, maar anderzijds een exercitie in gemakzucht waarbij  gezapigheid voortdurend op de loer ligt.  Menigeen zal toch stiekem gehoopt hebben op een sprankje muzikaal avontuur en experimenteerdrift.