Het punktrio Alkaline Trio uit Chicago is al heel wat jaartjes bezig (sinds 1996) en hoewel de vorige plaat This Addiction uit 2010 de elfde plek in de Billboard 200 behaalde, is groot succes is altijd uitgebleven. Nu het achtste studioalbum My Shame Is True uit is, hoeft daar niet perse verandering in te komen, aldus de band zelf: “Het gaat en ging er nooit om rijk of beroemd te zijn. We willen een lange carrière met deze band, dat is ons doel. We blijven dit doen totdat we er geen plezier meer in hebben (…) We hebben de juiste chemie als band onderling en met het publiek, hoe groot of klein ook. We zijn een gemeenschap binnen een gemeenschap”, zo vertelt gitarist en zanger Matt Skiba.

Die woorden in het achterhoofd genomen zetten we de laatste plaat op. Volgens de bijgeleverde biografie is dit het meest dynamische album van de heren. Het catchy openingsnummer She Lied To The FBI is vooralsnog weinig nieuws onder de zon. Herkenbaar als de typische poppy punkmuziek die Alkalino Trio altijd heeft gemaakt, geschikt voor liefhebbers van het vroege werk van Green Day en The Lawrence Arms. Single I Wanna Be A Warhol is al een stuk interessanter, en doet vooral qua zang denken op één of andere manier denken aan Biffy Clyro.

I’m Only Here To Dissapoint is ook lekker catchy, vooral dankzij de achtergrondkoortjes, maar ook de hoekige drumpartijen en gitaarsalvo’s zijn raak. Maar daarna? Het schreeuwerige I, Pessimist, is misschien wel het beste nummer, als er één aangewezen moet worden. Liedjes als Kiss You To Death, Only Love (met een pianomelodie die een beetje doet denken aan Clocks van Coldplay), het Good Charlotte-achtige nummer The Torture Doctor en Young Lovers zijn wel melodieus, maar simpelweg te lief, te inwisselbaar. Niets beklijft.

Alle voorgaande albums van Alkaline Trio kampen met datzelfde probleem: er springt niet één nummer echt uit, alles klinkt leuk en aardig, nergens komt de band met iets echt bijzonders. Tot overmaat van ramp doet afsluiter Until Death Do Us Part denken aan Do They Know It’s Christmas Time van Band Aid.

Als je de woorden van Skiba nog eens terughaalt, begrijp je wellicht hoe het kan dat de echte doorbraak altijd uit is gebleven en waarschijnlijk nu ook uitblijft. De band heeft de ambitie niet door te breken, dus wellicht missen de nummers daardoor power en karakter die verschil zouden kunnen maken. Zolang Alkaline Trio deze instelling behoudt, komt daar de komende albums hoogstwaarschijnlijk ook geen verandering in.