Zeven jaar na de dood van zanger Layne Staley achtten de grunge rockers van Alice In Chains de tijd rijp om hun carrière te vervolgen.  Nu is het verlies van een zanger met een karakteristiek stemgeluid een aderlating voor elke band, maar voor grunge rockers Alice In Chains leek het lange tijd de doodsteek. Toch was Staley niet de spil van de band. Dat was en is gitarist Jerry Cantrell. Op zijn beide soloplaten Boggy Depot en Degradation Trip waren de verschillen met Alice In Chains marginaal.

Het nieuwe album dat werd opgenomen met nieuwe zanger William DuVall is het typische Cantrell geluid weer alomtegenwoordig: loodzware gitaarriffs, melancholische melodielijnen en bezwerende, bijna hypnotiserende zang. Hoewel Duvall officeel de nieuwe zanger is overheerst op veel nummers toch het stemgeluid van Cantrell. Door het consistent hoge niveau is het moeilijk om echte uitschieters aan te wijzen. Check My Brain met zijn eb-en-vloed riff, het fel gezongen Last Of My Kind en het afsluitende titelnummer waarop Sir Elton John nog even meepingelt op piano zijn hoogtepunten. Black Gives Way To Blue is een overtuigende comeback. Waar Pearl Jam keer op keer faalt om met een album op de proppen te komen dat zich kwalitatief kan meten met het debuut, levert Alice In Chains een ijzersterke schijf af die de vergelijking met de grunge klassieker Dirt bijna moeiteloos kan doorstaan.

Hoewel er veel is gebeurd sinds Alice In Chains’ vorige album (1995), is er tegelijk veel bij het oude gebleven. De band maakt nog steeds geen muziek waar je vrolijk van wordt, maar iedereen met een melancholische inslag zal deze terugkeer bij applaus begroeten. Werknemers van France Telecom kunnen deze schijf beter mijden.