In 2002 debuteerde acteur en zanger Jared Leto op verdienstelijke wijze met 30 Seconds To Mars. Het album kreeg redelijke kritieken en verkocht niet onaardig. Na dat debuut werd het aantal filmrollen kleiner (zo speelde hij nog Hephaistion in Alexander en broertje Orlov in Lord Of War) en ging de band vaker optreden. Het tweede album A Beautiful Lie was een hit in diverse landen en ging wereldwijd een paar miljoen keer over de toonbank.

Aan het eind van 2009 ziet album nummer drie This Is War het licht. Vooraf was al bekend dat de band duizenden fans had gevraagd om fotomateriaal voor tig verschillende hoezen en voor vocale bijdragen. Die massaliteit geldt niet alleen voor de vocalen maar ook voor de muziek want dit album klinkt zo kolossaal als een communistische parade in de hoogtijdagen van Mao en Stalin. Debet aan dat geluid is de kamerbrede elektronicadeken die over de mix van grunge, emo-rock en gothische prog is gelegd. Nu is er niets tegen een modern geluid, maar de synthetische, vaak dramatische emo-zang, de vele synthesizer loops en vele koren zorgen ervoor dat This Is War niet bepaald lekker is om naar te luisteren. Integendeel het beluisteren van dit album is een beproeving van geduld en uithoudingsvermogen.

Alle nummers volgen bijna hetzelfde patroon door rustig te beginnen en te eindigen in een orgie van geluid en geschreeuw. Het optreden van Kanye West in Hurricane biedt 30 Seconds To Mars een verbreding van de doelgroep die tot op heden bestond uit tienermeisjes en knulletjes die niet van de eyeliner van hun mama kunnen afblijven. Hoewel de teksten geregeld een spirituele en zelfs filosofische achtergrond doen vermoeden, is de muziek zo kunstmatig dat elk sprankje menselijkheid erin verzuipt.