Succes met het zoeken naar informatie over Sloppy Heads. De kans is groot dat je eerder op twijfelachtige instructievideo’s of obscure porno stuit dan dat je deze noiserockband tegenkomt. Afijn, een beetje doorzettingsvermogen is nooit weg en gekoppeld aan albumtitel Useless Smile moet je vervolgens een heel eind in de goeie richting komen. Persmateriaal zegt ons dat Sloppy Heads een band is uit Brooklyn, New York en bestaat uit Bill The Drummer, bassist Jimmy Jumpjump en Ariella Stok op gitaar, orgel en synthesizers. Iedereen zingt, al nemen de schattige vocalen van Stok vaak de leiding. De liedjes zijn grotendeels opgenomen in hun oefenhok. Bij deze opnames kregen ze hulp van Yo La Tengo-bassist James McNew, die het album produceerde en meespeelde op gitaar. Uitgekomen op het Shrimper label, dan weet je dat de uitkomst rommelig, lo-fi en lawaaiig klinkt.

Opener U Suck rammelt al gelijk aan je trommelvliezen met felle gitaren en een springerig orgeltje, maar doet dat op zo’n manier die schattig en aanstekelijk klinkt: “You Suck all the love out out of my heart”, zingt Stok over een vervelende jongen, waar ze veel energie in heeft gestoken, maar waarbij de relatie nooit kan werken. Na dit felle begin gaat gelijk de rem erop. De twee daaropvolgende liedjes klinken dan ook uiterst traag, somber en licht psychedelisch. “running very fast, trying not to fall. Came up to another wall”: jezelf voorbijlopen en constante twijfel zijn de grootse thema’s op dit album. Terwijl die onderwerpen meestal worden gekoppeld aan relatieproblemen. Naïef? Ja zeker, op een zeer bewuste manier.

Toch is die vertraging maar van korte duur. Even later gaat het tempo er al weer op. Behalve veel uitbarstingen van gitaarnoise krijgen we ook nog een heuse orgelsolo om de oren. Die wisselwerking tussen schattig vocale aanstekelijkheid en felle gitaren is lange tijd een spannende steekspel.  Maar dan barst de bom als het swingend psychedelische I’ll Take My Chances opeens geen gezellig liedje meer is en na ruim 3 minuten overgaat in een dreunende bas, krakende synths, piepende gitaren en rammelende drums: een stukje instrumentale noise van ongeveer 10 minuten, waar statische drones en rommelige improvisatie knap worden afgewisseld. Het was een prachtige climaxende afsluiter geweest. Nee, daar is nog de dromerige ballad Useless Smile en zo eindigt het gelijknamige album op een veel meer ontspannen toon. Mooie imperfectie.