Een warme stem die het midden houdt tussen Bob Marley en Paolo Nutini, de kritische houding van Damien Dempsey en een bevlogen singer-songwriter die in zijn eentje, als sterk multi-instrumentalist, vaak als eenmansorkest optrad. Xavier bespeelt maar liefst 16 instrumenten. Zijn albums, inmiddels alweer acht, deze inbegrepen, nam hij weliswaar niet altijd alleen op. Optreden deed hij niet zelden alleen, met een keuze uit zes gitaren, drie types didgeridoo (die door de Aboriginals juist niet zo genoemd wordt, maar veeleer mandapul of yidaki; een naam in elk geval die niet verengelst is) en meerdere vormen inheemse percussie, hoewel hij vanaf 2006 het podium vaker deelde met Dave Tolley, de drummer die ook op een aantal albums van Xavier meespeelde.

Voor Xavier was het een droom om dit album te maken. Het is de eerste keer dat hij zich omringt met een band van een dergelijke omvang. Het was als het ware of hij een roep had uit laten gaan naar alle volkeren van deze aarde om samen een band te gaan vormen. Dat is terug te zien in de samenstelling van de band en natuurlijk ook in de naamgeving van de band. Het kunnen samenwerken met mensen van over de hele wereld is meer dan symbolisch voor de mens en artiest die Xavier is. Sinds jaar en dag toont hij zich maatschappijkritisch en tegelijk hoopvol in zijn teksten.

Het is dan ook niet vreemd dat de teksten op dit album eveneens zowel die maatschappijkritische kant in zich dragen als ook de hoop die tekenend voor Xavier is. Met de yidaki, die op al zijn albums een rol inneemt, levert Xavier hier een album af dat stevig is geworteld in de reggae, zonder daarbij ook maar iets in te boeten op de kwaliteit die zijn eigen nummers al hadden. Sterker, het geeft aan hoe sterk Xavier als songschrijver is dat zijn nummers herkenbaar blijven in een reggae setting.

Bij het maken van het album kreeg hij productionele ondersteuning van de legendarische Errol Brown, die eerder alle befaamde reggae artiesten assisteerde bij hun opnamen. Peter Tosh, Burning Spear, Third World en Bob Marley & The Wailers, alle namen zij op met Errol Brown. De opnamen van het album vonden daarbij ook nog eens plaats in de al net zo legendarische Tuff Gong studio’s in Kingston, Jamaica. Niet alleen reggae artiesten namen daar hun klassiekers op, de studio vindt tegenwoordig ook meer en meer nieuwe klanten in artiesten als Snoop Dogg, Sinead O’Connor en Lauryn Hill.

Het album draagt niet zozeer een om zich heen slaande revolutie in zich, wel de wens om een rechtvaardige samenleving, de wens om religieuze grenzen te laten vervagen, er voor elkaar zijn en daarmee hoop. Elke luisteraar mag daar voor zichzelf iets van vinden. Persoonlijk vind ik het lovenswaardig dat een artiest zo dicht bij zijn eigen overtuigingen blijft in zijn muzikale uitingen. Als je naar Xavier luistert, heb je het idee dat hij gelooft in waar hij over zingt. Dat maakt in elk geval dat het album zeer bevlogen klinkt. Luister maar eens naar openingsnummer Flag, single Come People, Hanalei of Sacred en je hoort het enthousiasme van het album afspatten.

Een zeer geïnspireerd album dat zijn talenten voor het schrijven van liedjes samensmelt met reggae zoals Bob Marley die graag gehoord zou hebben, een band die de muziek tot in de puntjes en met spelplezier brengt en twee achtergrondzangeressen die de stem van Xavier perfect aanvullen. Een hoopvol album en de wetenschap dat dit live nog meer kan kolken dan het hier al doet. In juni staat Xavier met The United Nations op Festival Mundial in Tilburg. Dat klinkt als een zomer die niet meer stuk kan. Prachtalbum.