Het debuutalbum van het Noord-Londense Wolf Alice was in 2015, 2016 een onverwacht groot succes. Het album werd onder meer genomineerd voor de Mercury Prize en scoorde ook een Grammy-nominatie. De mix van folk, grunge en indiepop deed het niet alleen goed bij een groot, internationaal publiek – de band stond in 2015 op Best Kept Secret om maar wat te noemen – ook de pers had over het algemeen een ruime voldoende of meer over voor de band.

Wolf Alice pakt hun tweede plaat, Visions Of A Life, stevig uit: 12 songs en een breed palet aan sferen. De jaren negentig komen wederom regelmatig door de muziek heen waaien maar Wolf Alice laat zich niet te gemakkelijk in een bepaalde hoek wegzetten. En dat is een verdienste.

De band komt een aantal keer sterk voor de dag: opener Heavenward is een mooie shoegazetrack met passende teksten: ‘Go heavenward / Like all Earth angels should / I’m gonna celebrate you forever’. Sky Musings mag er ook wezen: Ellie Rowsell kruipt met haar fluister/praatzang als snel onder de huid. De donkere sferen en wat dreigende beat doen de rest. De single Don’t Delete The Kisses is zweefpop met een steady beat en opvallend ijle coupletten. Planet Hunter zit vol contrast en dynamiek en is een sfeervolle, volwassen popsong. Het is een van de betere tracks.

Wolf Alice lijkt zoveel mogelijk kanten van zichzelf te willen laten zien of in ieder geval zoveel mogelijk luisteraars te willen bedienen. De single Yuk Foo is bijna industriële punkpop. ‘I don’t give a shit’, horen we een aantal keer. Of dat echt zo is valt te betwijfelen. Binnen de teksten op dit album valt de nodige onzekerheid en droefenis van twijfelende twintigers te bespeuren. Maar ook wat de muziek betreft bekruipt je af en toe het gevoel dat er iets te goed is nagedacht over deze plaat: diverse stijlen dienen allemaal hun plekje te krijgen om zo een groots album tot stand te brengen: rock, dreampop, groovy indiepop, glam en folk komen allen voorbij en soms binnen één nummer. Sadboy bijvoorbeeld is dansbaar en groovy, een tikje folky maar ook groots en uitzinnig.

De dadendrang van de band komt ook terug in de afsluitende titelsong, een tour de force van acht minuten die van zweverige indie doorschakelt naar rockende riffs. Ellie Rowsells zang steekt hier wat dun bij af, zoals ze wel vaker een beetje los lijkt te staan van de muziek. Wolf Alice zal bij een compactere benadering ongetwijfeld persoonlijker en meer als een hechte band klinken.

Visions Of Life is al met al echter een heel behoorlijke plaat dus Wolf Alice zal de vele fans hier zeker niet mee teleurstellen. En de eerste geluiden in de media zijn over het algemeen positief. Toch hoop je wel dat de band zich niet gaat verliezen in grote gebaren en te uitgedokterde albums.