×

Concert

29 juni 2016

Verslag dag 3 Down The Rabbit Hole 2016: zondag

Geschreven door: Pieter Visscher

Het spits op de zondag wordt afgebeten door Kovacs, die ook al een thuiswedstrijd speelt onder de rook van Nijmegen. Ze is in no time een grote dame geworden, ondanks haar geringe lengte. Zowel in binnen- als buitenland krijgt ze airplay op de radio en dat belooft nog wat voor de pas 26-jarige Sharon, die afstudeerde aan de Rockacademie in Eindhoven. Inmiddels wordt ze veelvuldig geboekt in zowel Nederland als ver daarbuiten; van Wenen tot Boedapest (Sziget Festival). De flinke snuf Portishead, raakvlakken met Amy Winehouse en jazzelementen maken Kovacs live steevast een ware attractie, zeker met die fantastische band die ze tot haar beschikking heeft. Ook op Down The Rabbit Hole, in de Teddy Widder, waar volop gedanst wordt. Sharon Kovacs heeft haar muts weer op en dat is met de huidige weercondities absoluut geen overbodige luxe. Die prettige cover van Screamin’ Jay Hawkins’ I Put A Spell On You is niet eens een vreemde eend in de bijt, wanneer de Kovacs-saus eroverheen wordt gegoten.

We kunnen natuurlijk wat obligate woordgrapjes maken over de aanwezigheid van Frightened Rabbit op Down The Rabbit Hole. Dat je het haasje bent als je de bijzonder sympathieke Schotse indierockers onverhoeds bent misgelopen in de Fuzzy Lop, omdat de organisatie van DTRH nogal wat kwaliteit uit de hoge hoed heeft getoverd. Schotten zijn gezellige mensen in het algemeen en de mannen van Frightened Rabbit in het bijzonder. De enige makke van de band is in feite het gebrek aan een hit. Radiogevoelige liedjes zat hoor, dat wel. En die hit komt ook vast nog wel.

Are you happy?!’, roept Alex Vargas, vanuit de goedgevulde Teddy Widder. ‘It’s not fucking rainin’ anymore!’, voegt de Deen eraan toe. De man die uit de redelijk succesvolle formatie Vagabond stapte, maakt muziek die raakvlakken heeft met die van James Blake, maar ook een Ásgeir is vaak in de buurt. Zijn stem is wat ruiger dan die van beiden. Vooral de elektronische stukken zijn uitgedacht en zelfs fascinerend bij vlagen.

Minder fascinerend is het Londense trio Daughter (foto), dat live uit vier personen bestaat.IMG_6682Er wordt in de Teddy Widder geschilderd vanaf een palet met degelijke indierockliedjes, die niet snel beklijven. De breekbare stem van zangeres Elena Tonra heeft wel iets innemends en is zo nu en dan zelfs wulps, maar een echte blikvangster is ze niet, terwijl de interactie met het publiek ook te wensen overlaat. Niettemin voel je dat de band meer potentie heeft dan er tot nu toe uitkomt. Ze zijn nog jong.

Suede is terug, met een sterk album, genaamd Night Thoughts en dat willen Brett Anderson en consorten weten ook. De band heeft er zin in in de volle Hotot. Animal Nitrate (wat is dat toch een geweldig liedje) komt al snel voorbij. Opvallend is dat de nieuwe plaat vrijwel geheel links blijft liggen. Suede doet waar het zin in heeft en lijkt met opener Europe Is Our Playground stiekempjes te knipogen naar de Brexit van twee dagen eerder. De bloedvorm waarin Brett Anderson momenteel verkeert, belooft veel goeds voor de toekomst.

In een niqaab/boerka-achtige outfit verschijnt Anohni (voorheen Antony of Antony Hegarty) op het podium van de Hotot. De transgender, die tegenwoordig liever als zij wordt aangesproken, wordt geflankeerd door twee muzikanten achter laptops. Je kunt er van alles in zien, in die outfit. Maar met teksten die allesbehalve vleiend zijn voor religie in het algemeen en ‘god’ cum suis in het bijzonder heeft een goed verstaander slechts een half woord nodig. Down The Rabbit Hole 2016 krijgt met Anohni de afsluiter die het verdient. Het spel tussen beukende beats, sinistere, knisperende elektronica en een met industrial flirtende sound, opgeteld bij dat enorme scherm met indringende visuals, zoals een huilende Naomi Campbell en diverse andere karakteristieke koppen zorgt voor een weergaloos geheel. Het is ijzingwekkend, bij vlagen verstikkend, maar bovenal bloedstollend en overweldigend. Na een magisch festivalweekeinde, kom je tot de slotsom dat PJ Harvey en Anohni er ex aequo met de prijs voor indrukwekkendste show vandoor gaan. Down The Rabbit Hole staat na deze editie voor de keus: gaan we groter (kan dat qua terrein?) of houden we de huidige afmetingen? Het festival is inmiddels zo divers van opzet, zo subliem neergezet, dat je je kunt afvragen of groter ook beter betekent? Vast niet. Down The Rabbit Hole steekt niet alleen in ons land, maar ook daarbuiten zeer veel soortgenoten de loef af. Eigenlijk allemaal.

Foto: Dave Valkering