Two Door Cinema Club houdt niet vast aan de succesformule van de eerste jaren, toen de band met aanstekelijke indierock vol postpunkinvloeden de podia bestormde. De Noord-Ierse band liet op hun vorige, derde album al de nodige (glimmende) elektronica, falsetstemmen en poppy funk horen en zet dit door op False Alarm.

Die vorige plaat, Gameshow, werd in 2016 niet onverdeeld positief ontvangen en ook False Alarm zal ongetwijfeld verdeelde reacties oogsten. De plaat is zeker niet slecht maar biedt tegelijkertijd ook weinig memorabele tracks met een sterke eigen signatuur. Hoewel de band zichtbaar over een nieuwe, kleurrijke huisstijl en dito imago heeft nagedacht, is Two Door Cinema Club daardoor eigenlijk juist wat inwisselbaarder geworden. Een pluspunt is wel dat de band, net als op Gameshow, kanttekeningen plaatst bij sociale media en voortschrijdende technologie, als doet False Alarm dat op een iets luchtigere wijze dan zijn voorganger.

Songs als Talk en en Nice To See You zijn robuuste elektronische getinte tracks met disco-invloeden die erg lekker binnenkomen maar niet écht vonken. Laatstgenoemde heeft met een stevige baslijn, een gastrol van Open Mike Eagle én een dromerige uitloop in ieder geval nog wel de nodige variatie en originaliteit te bieden. So Many People is aardige funky, 80’s digi-pop die helaas halverwege een beetje in het luchtledige verdwijnt.

Beter zijn de degelijke maar ook glimmende opener Once, een nummer over online fame en electronic devices, het dwingendere en multi-vocale Satisfaction Guaranteed, dat regelmatig van kleur verschiet (en ook teruggrijpt op de jaren tachtig) en het lichtelijk bizarre Think, een track met extra achtergrondzang en bewerkte vocalen die binnen dit album vreemd genoeg eerder een leuke aanvulling zijn dan overkill betekenen. Voeg daar gefilterde passages aan toe en het eindresultaat is een (eigen)aardige song. Dirty Air is dan weer een uptempo clash van stevige, noisy uithalen en energieke discopop die profiteert van een energieke, ratelende break.

Het is opvallend hoe gemakkelijk Two Door Cinema Club, zonder de laatste jaren met écht sterk materiaal te komen, toch nog steeds op de grootste podia van Engeland speelt, denk aan Glastonbury en de O2. Maar dat geldt voor wel meer Britse indiebands met het predicaat ‘best leuk’, groepen die je onbewust toch wat lager inschaalt. Wat dat betreft gaat een dalende cd- en plaatverkoop regelmatig hand in hand met meer en meer grootschalige (festival)optredens voor veel bands, waaronder dus ook Two Door Cinema Club. En met het geinige Satellite heeft de groep ook alweer een voorjaars/zomerhitje te pakken. Dus ook in 2019 zijn de heren nog volop in beeld.