Met zijn uitstekende nieuwe album Monsters In The Deep net in de winkels en een eerste optreden met zijn nieuwe band in The Lexington, een compact theater dichtbij Kings Cross in Londen, ontstond er een uitgelezen mogelijkheid om de zo getalenteerde Tom Hickox weer eens aan het werk te zien.

We kunnen onomwonden zeggen dat Tom Hickox een van de allergrootste talenten is die de Britse muziek de laatste jaren heeft voortgebracht. Zijn songs verraden niet alleen een heel goede kennis van de muziekgeschiedenis maar hebben tevens meer dan genoeg eigenheid om indruk te maken. Zijn zo kenmerkende donkere bas en de bijzondere arrangementen waarin de songs gegoten zijn, maken zijn songs nog bijzonderder. Daarnaast is Hickox een tekstschrijver die verhalen vertelt. Dan weer vanuit personages geschreven, dan weer over personages, maar altijd zo van vlees en bloed dat ze persoonlijk worden. Als hij dan een echt persoonlijke tekst schrijft raken ze nog harder.

Zijn debuut War Peace and Diplomacy, van drie jaar terug, was verpletterend en belandde niet voor niets hoog in ons jaaroverzicht. De melancholieke songs gebaad in prachtig sobere arrangementen hadden een melodieuze tijdloosheid en lyrische daadkracht die maar heel weinig voorbij komt. Monsters In The Deep, Hickox’ nieuwe album heeft een wat meer optimistische en in songstructuren meer gevarieerde opzet en overtuigd al net zo. Wat een bijzonder talent is deze Hickox en wat raar dat hij nog niet veel bekender is.

Na een voorjaarstour als voorprogramma van legende Julian Cope die hem door het hele (nog) Verenigd Koninkrijk bracht, was het in het reeds weken uitverkochte The Lexington fijn om hem op eigen kracht weer met band te zien. Een uitstekende vijfkoppige band die de songs van Hickox van flink wat extra energie voorzag. Zo mooi als ze op plaat klinken, zo fijn werden ze nu op het podium van extra dynamiek voorzien. En met geweldige songs als set opener Man Of Anatomy, de titeltrack van het nieuwe album en klassiekers als A Normal Boy, White Roses Red, Out Of The Warzone of instant-klassiekers als Istanbul, The Dubbing Artist, Korean Girl In A Waiting Room en The Fanfare klonken ze zo overweldigend als maar mogelijk.

Met het zonder microfoon gezongen The Plough en achter de piano gezeten solouitvoering van het intense Let Me Be Your Lover raakte hij vervolgens diep. Wat een bijzondere song blijft deze laatste toch en wat een tekst! Als ode aan zijn leermeester zong hij in de toegift ook nog even een prachtversie van Chelsea Hotel van Leonard Cohen en veroverde daarmee definitief de harten van het zeer enthousiaste publiek.