Het was een gesputter en gebrom bij ska-puristen. The Specials zijn sinds een jaar of twee weer bij elkaar, maar toetsenist (en belangrijkste componist) Jerry Dammers doet niet mee. Schande! Het mag zichzelf niet The Specials noemen… Maar ja, toen een show in Paradiso werd aangekondigd vlogen de kaarten alsnog de deur uit en werd er meteen maar een eveneens stijf uitverkochte tweede avond aan vastgeplakt. Woensdagavond, tijdens de eerste van de twee shows, waren zelfs de sceptici na de eerste tonen om. Het werd een uitbundig feest.

De enige die aanvankelijk niet zo feestelijk bleek was de immer schuchtere frontman Terry Hall. Zo ver mogelijk naar achter staand, met zijn achterste op het drumpodium. Hoofd naar beneden gericht. ‘Do you wanna dance?’, roept gitarist Roddy Radiation vlak voordat de band als derde nummer in de set de klassieker Gangsters inzet. Het publiek brult van ja. Hall schudt van nee. Ogenschijnlijk gedesinteresseerd werkt hij zich door het optreden heen, terwijl zijn bandmaatjes alle kanten van het Paradiso podium opstuiteren. Maar het is allemaal een pose. Hall is nu eenmaal niet zo uitbundig. Nooit geweest ook. De anti-frontman ontdooit wel langzaam als hij ziet dat Paradiso massaal smelt voor een aaneenschakeling aan ska en 2-tone hits als Monkey Man, Doesn’t Make It Alright, Friday Night, Saturday Morning en A Message To You, Rudy. Het is tenslotte de eerste avond van een nieuwe Europese tournee. Hij moet er vast nog even in komen.

The Specials hielden effectief op met bestaan na de hit Ghost Town uit 1981 alhoewel diverse originele leden met een verbastering van de bandnaam nog wel her en der optraden. Sinds de reünie in 2009 heeft de band in Nederland alleen maar een optreden op Lowlands gedaan, dus de twee ‘eigen’ shows werd halsreikend naar uitgekeken. Naar mate de avond vordert, stijgt de temperatuur in Paradiso tot het kookpunt. The Specials zijn dan ook eigenhandig verantwoordelijk voor het geluid van een generatie. Zij waren de vaandeldragers van de ska-golf die eind jaren ’70 en begin jaren ’80 vanuit het Verenigd Koninkrijk Europa in vloeide. Inmiddels zijn alle bandleden vijftigers, net als een heel groot deel van hun publiek. Dat publiek danst alsof de tijd heeft stilgestaan, maar opvallend veel jongelingen die de band nooit eerder hebben kunnen zien dansen en zingen net zo hard mee. Hall deelt flesjes water uit aan bezwete meisjes vooraan bij het podium die de hele avond al de wild om zich heen dansende fans van zich af proberen te houden. Op het moment dat ze deze dankbaar aanpakken grapt hij ‘that’ll be two euro’s then!’.

De grapjes en one liners blijven vanaf dat moment komen. Uitbundig is Hall nog steeds niet, maar wel zichtbaar op zijn gemak en de droogkomische observaties die hij de microfoon in mompelt zijn steevast goed voor een (glim)lach. Tijdens hit Too Much Too Young ontploft de zaal, Enjoy Yourself (It’s Later Than You Think) klonk in de versie van Prince Buster vlak voor de opening van het optreden, de band sluit er voor een van voor naar achter én op de balkons dansend publiek de eigen set mee af. Een onderkoeld gespeeld Ghost Town en een relaxed You’re Wondering Now in de toegiften geven de menigte de kans om weer een beetje op adem de zaal weer te verlaten. Als één ding opvalt aan een optreden van The Specials anno 2011 is dat – met uitzondering van professioneel droefsnoet Hall – de band er nog net zo hard in gaat als ruim dertig jaar geleden. Het tomeloze enthousiasme maakt het hele optreden. Geen moment mis je nieuw materiaal of innovatie. Het is een nostalgische trip, die echter allesbehalve gedateerd is en ook in het geheel niet aanvoelt als ‘even snel cashen op voormalige glorie’. Jerry Dammers? De deur schijnt wagenwijd open te staan voor zijn terugkeer. Maar eerlijk is eerlijk, niemand die hem echt miste. Het klopte gewoon helemaal in Paradiso. Het werk van The Specials blijkt anno 2011 muzikaal nog hartstikke relevant. Of beter verwoord: uitstekend geconserveerd.