Beaten Borders is het derde album van The Rhythms Junks uit Gent. Op de vorige Pop Off waren ze nog te horen met blazers, nu hebben ze zichzelf teruggebracht tot de essentie van een trio, met zang, diverse mondharmonica’s, basgitaar en drums.

De alternatieve indiepop en rootsrock van de band krijgt door het prachtige en qua klankkleur veelzijdige Toots-achtige mondharmonicaspel van Steven de Bruyn een zeer apart karakter. Drummer Tony Gyselinck speelde onder andere  met Toots Thielemans en basgitarist Jasper Hautekiet lijmt melodie en ritme vakkundig aan elkaar. Ik zag The Rhythms Junks spelen tijdens een Record Store Day in platenzaak Velvet in Leiden en was meteen verkocht.

Ik hoorde sterke songs met een geheel eigen karakter zoals Maybe Slowly, voor mij de beste van Beaten Borders. Dat is dus wel de slottrack en dan zijn al ijzersterke krakers als het bluesy Dreamer Dream On, het grappige Some People en de satire op het digitale tijdperk Offline Land de revue gepasseerd. In de negen nummers op Beaten Borders tonen The Rhythm Junks zich bedreven songwriters, het enige punt van kritiek  is hier en daar de uitspraak van het Engels. Maar daar staat veel goeds tegenover. De band stond al eens op North Sea Jazz maar zou ook op een festival als Lowlands niet misstaan!