×

Concert

01 mei 2016

The Lumineers in conflict met zichzelf

Geschreven door: Tirtsa Haas

Setlist

  1. Sleep On The Floor
  2. Cleopatra
  3. Classy Girls
  4. Ho Hey
  5. Flowers In Your Hair
  6. Dead Sea
  7. Charlie Boy
  8. Scotland
  9. Ain't Nobody's Problem (Cover: Sawmill Joe)
  10. Slow It Down
  11. Big Parade
  12. Angela
  13. Gun Song
  14. Ophelia
  15. My Eyes
  16. Submarines
  17. In The Light
  18. Stubborn Love

Groot zijn in een zaal als de Melkweg kan prachtig zijn, maar dat groot zijn in een zaal als de Melkweg ook tegen de band kan werken blijkt wel deze vrijdagavond bij The Lumineers. De band is te groot voor de Melkweg, maar te klein voor zichzelf zo lijkt het. Een avond vol tegenstrijdigheden als gevolg.

Aan de schone meezingliedjes en muzikaliteit ligt het niet. Al bij de eerste tonen van opener Sleep On The Floor, tevens opener van het onlangs verschenen tweede album Cleopatra, klinkt het geluid van de band als vanouds verfijnd en toch krachtig. Ze zijn het niet verleerd. The Lumineers, de Amerikaanse folkband uit Denver Colorado, braken door met de enorme hit Ho Hey in 2012. Met het debuutalbum achter hen volgde een wereldwijde tournee die maar niet leek op te houden. Meerdere jaren leefde de band van hotel tot hotel. Een leven waar ze altijd naar toe hadden gewerkt en gestreefd, maar het succes bleek hen nu bijna fataal te worden. Het plezier was weg en gitarist en zanger Wesley Schultz en drummer en mandolinespeler Jeremiag Fraites verlangden terug naar het schrijven en opnemen van nieuwe nummers, iets waar ze door het constante toeren maar niet aan toe kwamen. De heren stonden in constant conflict met zichzelf.

72405_The_Lumineers_33995

Nu enkele jaren later met een nieuw album onder de belt zijn de heren terug, samen met celliste Neyla Pekarek. Als opwarmer voor de festivals deze zomer en voor het grote concert in de Heineken Music Hall in november, lijkt de Melkweg een logische keuze. Naast de drie vaste Lumineers, spelen er nog drie muzikanten mee, die overigens allen even sterk hun bijdrage leveren aan de live sound. Hoe sterk de nummers ook mogen zijn, het speelplezier bij de band is niet te merken. Mogelijk geïrriteerd door het eeuwig aanhoudende gekwebbel uit de zaal, speelt de band op de automatische piloot. [Het blijft de vraag waarom mensen behoorlijk betalen voor een concert, om vervolgens aan een stuk door te kletsen alsof ze in de kroeg staan, met wat muziek op de achtergrond]. Geen woord of lachje te veel van The Lumineers richting de zaal. In een uur en een kwartier wordt in rap tempo het repertoire afgewerkt.

De titeltrack van het nieuwe album Cleopatra klinkt vrolijk met een heerlijk uptempo geluid, versterkt door de pianist live en is mooi in opbouw met Pekarek op cello. Maar alle vrolijkheid is schone schijn. Cleopatra vertelt het weemoedige verhaal van een bittere, ouder wordende vrouw terug kijkend op haar leven en liefdes. De ironie bekruipt me wanneer ik zelf ook meezing met “But I was late for this, late for that, late for the love of my life. And when I die alone, when I die alone, when I die I’ll be on time”.

20121209-lumineers-900x-1355077651

Het nieuwe materiaal is duidelijk nog niet zo bekend deze avond in een tot de nok toe uitverkochte Melkweg. Wanneer Classy Girls, mega-hit Ho Hey en Flowers In Your Hair achtereenvolgens worden ingezet, blijkt maar weer eens dat de band echt nog teert op deze oude hits.

De band is opgewarmd, wat volgt zijn een aantal sterke nummers. Dead Sea klinkt mooi ingetogen en Schultz is zeer goed bij stem, waarbij de vocalen en cello van Pekarek nog net even dat beetje extra toevoegen. Charly Boy is ijzersterk, maar gaat haast onder in het geroezemoes van de mensenmassa. De oh oh oh oh’s in het nummer worden wel meegezongen en het samenspel met banjo en cello klinkt fijn. Hoogtepunt zo halverwege de set is Scotland, met twee man sterk op percussie, waarmee het nummer lekker krachtig wordt aangedreven. Aan het einde van Scotland is het concert eindelijk een beetje spannend geworden.

Het contrast is groot met het daarna akoestisch gespeelde Ain’t Nobody’s Problem. Big Parade doet het goed in de zaal, maar nadeel bij een band als The Lumineers is dat het einde nooit ver in zicht kan zijn. Wanneer ruim halverwege de set publiekslievelingen als Ho Hey en Big Parade al gespeeld zijn, dan blijft er niet heel veel over bij een band die pas net het tweede album uit heeft. De band gaat dus weer rustig verder op de automatische piloot. Nog voor Schults inzet met Angela vraagt hij het publiek de mobiele telefoons vanaf dat moment weg te stoppen. Het nummer schreef de band bijna in zijn geheel in de studio en voor hen voelt het als een speciaal nummer. Na Angela, met een hoog ‘oh oh’ meezing gehalte, doet Gun Song daar nog een schepje bovenop met het wel heel erg afgezaagde ‘la la la la la’. Het is de kracht van een band als The Lumineers, maar tevens hun ondergang. Hoe leuk ook, het trucje gaat een keer oud worden en vervelen. De gitaar van Schultz die bij het inzetten van dit nummer out-of-tune was, vormde het enige spontane moment van de avond. Dat zegt een hoop.

Ophelia, afkomstig van nieuwe plaat Cleopatra, komt wel erg semi-spontaan over wanneer Schultz met microfoon de zaal doorkruist. Helaas verliest het nummer daardoor zijn kracht in het gedrang. Reguliere set afsluiter My Eyes vormt het hoogtepunt van de avond, terwijl het Melkweg kippenhok alleen maar rumoeriger is geworden. De band lijkt moeite te hebben boven het enorme gekakel uit de zaal te komen, maar weet aan het einde van het nummer de zaal toch stil te krijgen wanneer Fraites plaats neemt achter de piano en zijn mooie solo inzet.

Het vormt de natuurlijke overgang richting de toegift met Submarines, In The Light en Stubborn Love. In The Light vormt met zijn langzame groof een wat traag einde.  Wanneer de band met Stubborn Love dan een tandje wilt bijzetten is de versnelling eigenlijk al te laat en kan het publiek na 75 minuten weer inpakken en wegwezen.

The Lumineers anno 2016? Het blijft een band die weet hoe mooie folk-pop liedjes geschreven moeten worden. Maar tevens is het een band die in conflict met zichzelf lijkt te zijn waar ze nu eigenlijk staan en waar ze heen willen. Grote zalen of kleine zalen, wat werkt wel en wat werkt niet. Wellicht dat de Heineken Music Hall in november toch beter past. We zullen zien…

Setlist

  1. Sleep On The Floor
  2. Cleopatra
  3. Classy Girls
  4. Ho Hey
  5. Flowers In Your Hair
  6. Dead Sea
  7. Charlie Boy
  8. Scotland
  9. Ain't Nobody's Problem (Cover: Sawmill Joe)
  10. Slow It Down
  11. Big Parade
  12. Angela
  13. Gun Song
  14. Ophelia
  15. My Eyes
  16. Submarines
  17. In The Light
  18. Stubborn Love