In 2002 debuteerden de broertjes Alex en Thomas White, uit Brighton, bijzonder verdienstelijk met Holes In The Wall, een indierockplaat die uitstekend klonk en een flinke handvol pareltjes huisvestte. Een nominatie voor de Mercury Prize was de terechte beloning. Niet slecht voor een paar broekies van nog geen twintig jaar oud.

Tien jaar na het debuut grepen de broers weer even bewust terug naar de plaat die hen beroemd had gemaakt, middels een Europese tournee. The Electric Soft Parade bevond tijdens deze rondreis in het illustere gezelschap van Noel Gallagher’s High Flying Birds. Na dit inspirerende avontuur haalde het duo voor hun nieuwe, vierde album een paar oude bekenden van stal: Chris Hughes en Mark Frith, de producers van hun debuutalbum.

De broertjes White besteedden extra veel aandacht aan de vocalen op deze plaat. “Upfront and as close to perfect as possible”, was het devies. Samen met de weelderige muziek levert dit een aantal prachtsongs op. Mr. Mitchell voert je terug naar het Londen van de jaren zestig. One Of Those Days is de fijne muzikale verbeelding van een dag in de zomerse buitenlucht.

Net als op hun debuutplaat is het niet al goud wat er blinkt: hier en daar klinkt The Electric Soft Parade ‘gewoon’ als een leuke indierockband, waarvan je er in de jaren negentig al zoveel van had (The Sun Never Sets Around Here). Het slepende The Corner Of Highdown And Montefiore wordt wel erg lang uitgerekt maar echt bijzonder wordt het nooit.

Net als in 2002 kun je echter niet om de kwaliteiten van deze band heen. Thomas en Alex White hebben te veel talent om de middelmaat niet te ontstijgen. Het Weezer-achtige Summertime In My Heart lijkt aanvankelijk niet meer dan aardig. Echter, die mooie akkoorden en samenzang die na twee minuten opduiken zijn de eerste tekenen aan de wand. Het heerlijk zwoele Brother, You Must Walk Your Path Alone, met zijn ragfijne drums, laat vervolgens geen misverstanden bestaan over de capaciteiten van de heren.

Met de titeltrack Idiots bereikt The Electric Soft Parade zelfs grote hoogten. De klasse druipt van deze song af: gouden melodieën en hooks die nog dagenlang in je hoofd rondspoken en warme keyboards die je met groot gemak achter een deep house track zou kunnen plakken. Welcome To The Weirdness biedt meer weelderig ideeënrijke pop van deze zelfverklaarde idioten. Als toetje serveren de broers hier een verrassende geestverruimende wending – inclusief Queen-gitaren! – die nieuwe dimensies opent.

The Electric Soft Parade mocht nooit de vruchten van het grote succes smaken, daarvoor sloot de band te weinig aan bij diverse heersende trends van de afgelopen tien jaar. Kwaliteit komt echter vrijwel altijd boven drijven en de groep bleef daardoor redelijk in beeld. Releases als dit fijne Idiots zullen het vuurtje dan ook weer even aanwakkeren.