Het is maandagavond en in de bovenzaal van Paradiso staan niet de minsten uit de nederpop op de planken: Hans Croon (The Dutch), Henk Hofstede (Nits), Pieter Bon (MAM) en Fay Lovsky. Voeg daar nog bij Bob Schimscheimer (drums), Marcos Kuzka Cunha (bas), Marco Raaphorst (gitaar, MAM) en Bob Gaulke (zang) en je kunt spreken van een even omvangrijke als unieke podiumbezetting.

Wat we hier zien en horen is de live-uitvoering van The Record Man, een project van de New Yorkse muzikant en producer Bob Gaulke. Hij nam met tientallen internationale muzikanten een eerbetoon aan muziekfanaat Ron Kane op. Kane, ook bekend als The Record Man, overleed vorig jaar.

Er is een sterke Nederlandse link met The Record Man, dat bleek al bij de release van deze gevarieerde en bijzonder onderhoudende plaat en dat blijkt vanavond dus wederom: Henk Hofstede bijvoorbeeld zingt het even artistieke als groovy White Car, Blue Ocean en Hans Croon brengt zowel de single van het album, Human Heart, als het slepende, niet van zelfspot gespeende Unpopular Music. Voor de punky uitsmijter Ron Kane zetten alle muzikanten en vocalisten nog even alle zeilen bij, aangejaagd door Pieter Bon. Een lekker uitbundig slotakkoord van een eerbetoon vol levenskracht en spelplezier.

Het tweede deel van de avond komt voor rekening van The Dutch, de band die alweer een paar jaar ‘terug is’ en qua productiviteit in de buurt lijkt te komen van hun eerste bloeitijd in de jaren tachtig. De band presenteert het eerder dit jaar uitgekomen Werkman, het vijfde album van The Dutch. Werkman is geïnspireerd door het Groningse kunstenaarscollectief De Ploeg, dat dit jaar 100 jaar bestaat. Een van de gezichtsbepalende krachten binnen De Ploeg was H.N. Werkman.

Opener Nous Sommes Très Petits (1982) staat na al die jaren nog als een huis en is een uitstekende aftrap voor een puik optreden met veel nieuw materiaal, inclusief werk van Four (2016); de pakkende poprock van Money nodigt uit tot dansen, het serieuze Fine Shields We Are tot overdenking. Het is mooi om het lovenswaardige Werkman live te horen: goede popsongs, originele thematiek en dito teksten. Het gedicht Somire Mare Maksi, onderdeel van de song So Long H.N. Werkman, komt net als op het album weer van niemand minder dan Job Cohen. Zijn entree op het podium is een fotomomentje.

De band klinkt stevig en alle bandleden komen lekker uit de verf, vooral de bas van Jan de Kruijf zit fijn in de mix; goed voor een bijzondere ‘live-ervaring’. Voor de befaamde singles Another Sunny Day en This Is Welfare grijpt hij natuurlijk de fretloze bas: bijzonder mooie sferen, onverwoestbare songs. Maar ook het recentere Brighton And Hove is eigenlijk gewoon een nummer dat het in het radiolandschap van weleer ongetwijfeld tot diep in de Top 40 had geschopt. Verrassend, alhoewel niet voor het eerst live, is Out Here Where The Caveman Dwells, een B-kantje uit 1985. Het is een van de vele mooie momenten op deze bijzonder goed gevulde maandagavond in Paradiso.