Hoe zou het met de carrière van de Dandy Warhols zijn verlopen als Vodafone niet Bohemian Like You zou hebben gekozen voor één van hun commercials? Dan zouden frontman Courtney Taylor-Taylor c.s. nog steeds dat enigszins wazig cultbandje uit het verre Portland, Oregon zijn. Want voor het grootste deel van de mensheid zal dat waarschijnlijk ook het enige nummer zijn dat zij kennen van de Dandy Warhols. Maar de Dandy Warhols zijn natuurlijk meer dan enkel de makers van die instant-classic, die bovendien niet echt representatief (meer) is voor waar de Dandy Warhols muzikaal voor staan. Tegelijkertijd is na bijna 20 jaar activiteiten het eigenlijk nog steeds onduidelijk waar de Dandy Warhols muzikaal dan wel voor staan.

Het begon ooit hoopvol en veelbelovend met het debuutalbum Dandy Rule OK (1995) dat de aandacht trok van het grote Capitol Records, die hun een leuk contract aanbood in de hoop en ruil op hits en cash. Dat lukte enigszins met het tweede (Come Down) en vooral derde (Thirteen Tales From Urban Bohemia) album en werd de verkoopdoelstelling nog behaald met het door Nick Rhodes (Duran Duran) geproduceerde Welcome To The Monkey House. Maar vanaf dat moment bleef een doorontwikkeling en artistieke verdieping van het Dandy Warhols geluid goeddeels achterwege en leed de band veelal een zwalkend muzikaal bestaan met allerlei middelmatige albums. Het muzikale spectrum van de Dandy´s leed steeds vaker aan het geitenkaassyndroom. Het was dan ook vaak een meer dan gemiddelde inspanning om de albums uit te zitten, ondanks dat er steeds een handvol best wel toffe nummers voorbij kwamen en daardoor de hoop in leven werd gehouden op een wonder van dat ene album dat wel helemaal zou kloppen.

Zou het dan nu wél eindelijk eens gaan lukken met Distortland, het meest actuele werkstuk van het zwoegende kwartet uit Portland? Het zou een mooie mijlpaal kunnen zijn: alweer het tiende album (inclusief het aan Come Down gekoppelde The Black Album) en nog steeds gemotiveerd en eager genoeg om de zoveelste poging te wagen.

Met de single STYGGO (Some Things You Gotta Get Over) werd alvast verkennend voorwerk gedaan en was de stemming gunstig gestemd voor wat betreft de verwachtingen voor de nieuwe longplayer. Een ogenschijnlijk simpel en catchy alto-poppy meeneuriër, maar één die wel na eerste beluistering tussen de oren blijft plakken. De Dandy Warhols zoals we het graag horen: een eenvoudige compositie en geen volgepropte produktie. STYGGO smaakte naar meer en er was weer enige hoop op Distortland gevestigd, dat zeer verheugend opent met het zwierige Search Party om dan vervolgens terecht te komen bij het logge Semper Fidilis. Pope Reverend Jim en Catcher In The Rye grijpen terug naar de Welcome To The Monkey House periode met stroperige electronische post-shoegazepop. Ook You Are Killing Me en Doves zijn geinige tracks, maar meer ook niet.

En na 35 minuten kan de balans worden opgemaakt: Distortland is wederom niet die gehoopte knaller, maar een album zoals de Dandy Warhols ze waarschijnlijk wel altijd zullen blijven maken. Het begint hoopvol, kabbelt vervolgens door en wordt af en toe onderbroken door een opvallend nummer. En ook al mompelt Taylor-Taylor I’m too old for this shit in het slotnummer The Grow Up Song, afgezien daarvan moet misschien het verwachtingspatroon voor nieuwe albums van de Dandy Warhols vanaf nu gewoon worden bijgesteld en is dit wat er maximaal gepresteerd kan worden. En met deze staat van bewustzijn is Distortland binnen de geldende Dandy Warhols rating een onderhoudend album en wordt daarmee dat eeuwige zesje ook nu weer gescoord.