Het nieuwe jaar is voor The Benelux goed begonnen. De band, die ooit als zijproject begon en na 2010 niets meer had uitgebracht, werd onlangs uitgeroepen tot Serious Talent. Dat was vooral dankzij het nummer I Don’t Dance Enough, de karakteristieke opener van dit eerste album van het kwartet.

I Don’t Dance Enough is een nonchalante track met een lekkere vette basis. Funky pop met een elektronische inslag. Het tempo is vrij laag en dat is het geval bij de meeste tracks van The Benelux. Ook het hierop volgende Pornography houdt het vrij rustig. De stevige ritmesectie geeft een lekker fundament waarover Jaap Warmenhoven (ook bekend van Hit Me TV) zijn prima vocalen uitstrooit.

Vorig jaar trok The Benelux al de aandacht met de pakkende clubpop van Liar. Het leverde onder meer een optreden op het Amsterdam Dance Event op. De funky pop van de groep, gelardeerd met samples, slaat al een tijdje goed aan bij een breed concertpubliek. The Benelux heeft inmiddels dan ook een goede live-reputatie opgebouwd. Zelf noemen de heren hun muziek ‘akoestische house’. Dat bekt erg lekker natuurlijk, ook al dekt het de lading niet echt.

Een kwartier in het album heeft de band het gas er nog steeds niet op gelegd en wordt duidelijk dat dit ook niet gaat gebeuren. Het pleit voor The Benelux dat ze niet blind voor tempo en dikke bass kicks gaan. De groep brengt subtiel accenten en effecten aan. In Pretty Crime zijn het leuke geluidsvondsten en noise die kleur geven. Hier klinkt The Benelux als een poppy alternatief voor de Chemical Brothers. Iets wat op wel meer tracks van toepassing is.

De band mist hier en daar nog wat urgentie, iets wat ook zonder extra bpm’s gegenereerd kan worden. Hier moet The Benelux toch wel toe in staat worden geacht. Een aantal tracks had bovendien best instrumentaal gehouden kunnen worden. Low, met zijn leidende bas, ‘wah wah’ en vocale samples is een leuke mix van oude synthesizerpop en funk die het gemakkelijk zonder de zanglijn had kunnen stellen. Ook Climbing Trees, met zijn staccato karakter, hand claps en lekkere geluidjes, had als experimentele instrumental ongetwijfeld een betere indruk achtergelaten.

Met High Rise doet The Benelux een stap de andere kant op. Deze track kent meer poprock-invloeden en is net als de eerste tracks op de plaat lekker in balans; een fijne mix van electro, pop en funk. Het zijn deze songs waarop de potentie van The Benelux het best aan het licht komt. De band wijst geregeld naar de energie van het nachtleven. Hopelijk dringt er bij het volgende album nog meer nachtelijke podiumenergie en experimenteerdrift door in de nummers.