Hypes. The 1975 mag zeker onder deze categorie geschaard worden. De vierkoppige band uit Manchester stond afgelopen augustus (met vier EP’s op zak) op Lowlands en scoorde een bescheiden radiohit met Chocolate. Nu is daar dan het eerste album, geproduceerd door Mike Crossey (Arctic Monkeys, Jake Bugg, Keane). De liedjes zweven tussen poppunk en electropop. Klinkt als Fall Out Boy (The City, Sex) meets Foals (Talk!, An Encounter, Pressure) en een vleugje r&b (M.O.N.E.Y.). Eerdergenoemde single Chocolate is het ultieme voorbeeld van deze mix.

Lijkt deze onwaarschijnlijke combi je wel wat en wil je muziek horen die niet teveel afleid van je dagelijkse bezigheden, ofwel radiovriendelijke muziek, koop The 1975. Het bombastische en ambientachtige intro The 1975 wordt opgevolgd door The City, misschien wel het ‘beste’ nummer van de plaat. Je kunt er lekker op meehoppen. Sex is ook een aardig nummer, al doet het intro denken aan The Bucket van Kings of Leon.

Tekstueel is het allemaal maar matigjes en ook muzikaal is er in het hart van de plaat weinig te beleven. Het (door de jarige ’80 geïnspireerde?) Girls is ronduit vervelend. Enige song die eruit springt is Menswear, een dromerige en bijna instrumentale track, ware het niet dat er halverwege toch gezongen wordt. De zoetsappige pianogedreven afsluiter Is There Somebody Who Can Watch You stopt erg abrupt, alsof de band niet meer wist hoe verder.

Helaas blijkt The 1975 als we eerlijk zijn een beetje onterecht gehyped. Net als eveneens gehypte genregenoten Bastille en Imagine Dragons, Coldplay-copycats Kodaline en hippiezusjes Haim is The 1975 het net niet als je meer zoekt dan een lekkere radiotune. Dat wil zeggen: slecht is het niet, maar toevoegen doet het erg weinig. Eén ding moeten we de jongens nageven: bombastische maar holle liedjes maken en daar hitjes mee scoren kunnen ze. En dat is waarschijnlijk wat ze willen.