De eerste cd van Sue Denim, And The Unicorn klinkt net als de titel: kinderlijk vrolijk, zorgeloos en als een sprookje. Sue Denim is de artiestennaam van Sue Powell, bassiste en zangeres in Robots in Disguise, die je misschien kent van Turn It Up. En nu had Sue zin in een soloplaat waarop ze geen stoere chick hoeft te spelen, maar gewoon lekker kind mag zijn, net als vroeger.

Albumopener en eerste single Bicycle zet meteen de toon, zowel qua tekst als muziek. Met een hoog opgezet stemmetje zingt Denim: “Bicycle, take me up the hill, take me down the hill, take me where you will / Ba ba ba bike! Ba ba ba bike! Bike bike bike bike bike! / Take me to Sassoon’s, take me to the zoo, take me to the moon!”

Daarna zingt Denim over haar wens om te vliegen met zelfgemaakte vleugels (Brewster McCloud), over kalverliefde (I’m Not An Island, The Pleasure Gardens, Pick Me Up), over liefde en verlatingsangst (Hollow): “Everything changes, everything changes, that’s for sure, but I couldn’t love you more”, eenhoorns en magie (Superunicorn) en boeken lezen (For JT & Carson & Emli).

Muzikaal wordt er nog best gevarieerd, je hoort avontuurlijke trommels, piano, gitaar en een mannenkoor en rustige stukken worden afgewisseld met soms bijna schreeuwerige. Het is alsof Denim een spontaan en wispelturig kind is dat een album voor kinderen heeft gemaakt. De productie klinkt heel ‘kaal’ en ongedwongen, alsof het allemaal in een middagje is bedacht, geschreven en ingespeeld. Bovendien duren de meeste nummers niet veel langer dan drie minuten.

Positieve uitschieter is de bijna vijf minuten durende Walking Into Walls. Ondanks Denims soms bijna irritant hoge stem laat ze horen hoe kwetsbaarheid klinkt. Wel met kinderlijke voorbeelden (We’re turning into dogs / we’re turning into wolves / can’t you hear me howling?), maar dat wordt haar vergeven.

Het beste wordt in dit geval voor het laatst bewaard. The Plan heeft de minst kinderlijke tekst en Sue weet haar stem redelijk te beheersen. De doordringende piano is een goede ondersteuning en de weglopende voetstappen op het eind maken het nummer het meest compleet en kloppend.

Eindconclusie: Sue Denim is een volledig andere koers ingeslagen met haar And The Unicorn project. Denim heeft vermoedelijk de vaak grote fantasiewereld van het kind gebruikt als metafoor voor volwassenendingen. Mooi is hoe ze een thema als de liefde inbed in de wereld van een kind. Ook leeft de wens om te vliegen en de drang naar magie niet alleen onder kinderen, gezien de grote populariteit van Harry Potter. Toch had de cd hoger gescoord als Denim niet met zo’n schriel hoog stemmetje zong. Het was niet nodig geweest om de boodschap over te brengen.