Stephen Malkmus heeft voor zijn zesde plaat met The Jicks in ieder geval weer een leuke titel verzonnen: Wig Out At Jagbags. Andere kanshebbers waren: New Lifeboat Rules, Morrissey’s Trainwrecked Daughter en Chocolate Euros. Tot zover alles goed in het Malkmus-kamp.

De 47-jarige ex-frontman van Pavement verhuisde enige tijd geleden met zijn gezin naar Berlijn alwaar het hem nog steeds prima bevalt. Veel invloed op zijn muziek had deze verhuizing overigens niet. Sinds Mirror Traffic uit 2011 zijn de songs van Stephen Malkmus & The Jicks wel wat compacter dan voorheen, maar dat staat los van Malkmus’ vertrek uit de VS.

Stephen Malkmus werkt al sinds de Pavement-jaren samen met geluidsman/producer Remko Schouten. Zo ook voor deze nieuwe plaat, die in 2013 op meerdere locaties werd opgenomen: zowel in Berlijn als in België en Nederland. De muziek op Wig Out At Jagbags past – zoals verwacht – beter bij warmere temperaturen dan bij grijze dagen in januari. Ogen dicht en de zomer erbij fantaseren dan maar.

De stuiterende seventies-sferen inclusief vinnige gitaren van Planetary Motion openen het album: prima. Op The Janitor Revealed valt Malkmus ouderwets lekker met de deur in huis. Wat volgt is een ongedwongen en jeugdige, frisse track; een flashback naar de jaren negentig, toen Pavement dit soort werkjes continu produceerde. In de vlotte single Lariat schiet Malkmus van Tennyson naar vergeten indierock van eind jaren tachtig. Ook hier laat de band horen speelsheid en ongein te kunnen koppelen aan relevante muziek.

Je kunt je niet altijd aan de indruk onttrekken dat Stephen Malkmus de leuke, dwarse songs en spitsvondige woordgrappen bijna routineus uit zijn mouw schudt (zoals op Scattegories). Zijn stijl van werken is inmiddels meer dan bekend en dat zorgt er voor dat niet alle songs blijven hangen. Wig Out At Jagbags kent na het fijne openingstrio vrijwel geen missers maar het aantal échte hoogtepunten is beperkt: J Smoov is een heerlijke, zwoele track waar trombone en synths sfeer brengen. Ja, met Pavement in het achterhoofd lijkt dit vreemd maar The Jicks komen ermee weg. Het doet zelfs verlangen naar meer en bewijst dat hier een weg open ligt voor Malkmus en de zijnen. De heerlijke uptempo indierock van Chartjunk kent eveneens blazers.

Stephen Malkmus & The Jicks grijpen op deze nieuwe plaat weer gretig in het rond zonder zich al te veel beperkingen op te leggen. Bij vlagen rockt de band stevig maar de beste momenten bevinden zich doorgaans in het lichtvoetigere werk: het kalme, bluesy Independence Street golft als een warme wind over je heen. Wel lijkt Malkmus zich hier bewust te zijn van het feit dat hij inmiddels een vrijbuiter op leeftijd is: “I don’t have the stomach for your brandy, I can hardly sip your tea / I don’t have the teeth left for your candy/ I’m just busy being free”… “There’s no central heath… on Independence Street”.

Dankzij zijn luchtige stijl zal Stephen Malkmus niet snel vervelend worden. Ieder album bevat bovendien wel een paar unieke pareltjes die je puur aan Malkmus’ eigenwijze brein en zijn ludieke vakmanschap kunt toeschrijven. Zo ook op Wig Out At Jagbags. Of er ooit nog een klassieker inzit, valt echter te betwijfelen. Daarvoor zal hij waarschijnlijk de teugels iets strakker moeten trekken. Zonder zijn ziel te verkopen natuurlijk.