“We zijn niet meer op zo’n donkere plek in ons leven”, zo stelde Hurts’ toetsenist en gitarist Adam Anderson tegenover WrittenInMusic voorafgaand aan hun show in Paradiso. “It’s time for a celebration”. Aldus geschiedde.

Hurts is natuurlijk altijd al een band geweest dat het grote gebaar niet schuwt. Was dat grootse gebaar rond het debuut richting melancholie, rond het tweede album richting agressiviteit, ditmaal moet de uitbundigheid worden gevierd. Bij aankomst in Paradiso bleek dat de zaal weliswaar een van de weinige uitverkochte deze tour is, het is ook één van de kleinste. En dus past het podium dat het Britse duo mee heeft en waarbinnen/achter de band normaliter wordt verstopt niet in de zaal.

Je kan beargumenteren dat de bezoekers op deze manier een unieke kleine show hadden, maar je kan ook stellen dat het een visueel gemankeerd geheel was. Het maakte echter ook dat de focus vooral op de muziek lag en die werd gebracht alsof de band daadwerkelijk in en grote zaal stond. Met genoemde uitbundigheid. Het levert in Paradiso wat surrealistisch contrast op als frontman Theo Hutchcraft duister gepijnigde regels als ‘no love, no light, no end inside’ de zaal in slingert, maar vervolgens met een grijns van oor tot oor de publieksreactie (een luid gescandeerd ‘and I’m looking for a miracle’) in ontvangst neemt.

Zo hinkt het optreden continu op twee gedachten en dat kan ook niet anders met een oeuvre dat goeddeels uit melancholisch materiaal bestaat. Het gitzwarte album twee wordt met slechts een handvol tracks min of meer genegeerd, de focus ligt op de eerste en de laatste. Wat daarbij opvalt is hoe de op het album Surrender tamelijk veilig uitgevoerde tracks als Weight Of The World en setafsluiter Wings live veel meer pit meekrijgen. Dat geldt helemaal voor een nummer als Rolling Stone (dat in deze vorm prima op Exile had gepast) en het maakt tevens dat het enigszins funky Lights van het nieuwe album – dat je best een atypische Hurts-track mag noemen – uitgroeit tot een muzikaal hoogtepunt. Dat alles met een van oor tot oor grijnzende band.

Het zal de zaal, met daarin een bijzonder gemêleerd publiek van ruwweg 15 tot 65, allemaal een zorg zijn of de band zich nu richting het licht of juist naar de duisternis beweegt. Die eten uit de hand van frontman Hutchcraft en zingen alles (en met name het nieuwe werk, maar ook hits als Better Than Love en de galmende afsluiter Stay) vrolijk mee, terwijl toetsenist/gitarist Anderson stoïcijns doorspeelt. In die zin is het ook wel te begrijpen dat Hurts deze tour voor uitbundigheid kiest. Ze spiegelen zich aan de mensen voor wie ze het doen. Hoe goed het optreden daardoor ook is, je kan je afvragen of met het uit de duisternis treden niet ook een kenmerkend stukje van wat de band onderscheidde verloren is gegaan.

Hurts, Amsterdam Paradiso 18 februari 2016:

• Surrender
• Some Kind of Heaven
• Miracle
• Why
• Somebody to Die For
• Weight Of The World
• Blood, Tears & Gold
• Evelyn
• Illuminated
• Affair
• Rolling Stone
• Lights
• Sunday
• Sandman
• Wonderful Life
• Better Than Love
• Wings

=============

• Nothing Will Be Bigger Than Us
• Stay