De donkerromantische synthpop/rock van het Britse duo Hurts wordt door sceptici nog wel eens als edelkitsch afgedaan. Gezien de weelderige productie en de op het randje van melodrama balancerende teksten is daar ook wel wat voor te zeggen en de band maakt van dat imago – zeker op grote festivals als Pinkpop en Lowlands – imagotechnisch gretig gebruik. Wulpse danseressen, wapperende vlaggen, strijkers, toeters en bellen… Tijdens hun optreden in Vredenburg Leidsche Rijn treedt de band echter in Spartaanse bezetting aan en ligt de nadruk boven alles op de muziek. Die daardoor sterker naar voren komt dan ooit.

Het optreden in de Utrechtse ‘Rode Doos’ is het op één na laatste van de uitputtende Exile tournee die in februari van dit jaar is gestart en die de band de afgelopen maanden al tweemaal eerder (Melkweg en Lowlands) naar Nederland heeft gebracht. Je zou tegen het einde van zo’n tournee een op de automatische piloot draaiend gezelschap verwachten. Niets is echter minder waar. Hurts is gretig in Utrecht en heeft het speelplezier hoog in het vaandel staan. Je ziet het in kleine gebaren. Over en weer oogcontact zoeken en glimlachen als iets goed uitpakt. Maar ook het gezamenlijk opboksen tegen de letterlijke en figuurlijke muur die vanuit Vredenburg Leidsche Rijn wordt opgeworpen. Door de indeling die de zaal nu eenmaal heeft, is de wand die als scheidslijn dient tussen de arenavloer en de langgerekte tribune daar achter een maar lastig te nemen barrière. Voor iedere band. Hurts heeft er aanvankelijk ook moeite mee.

Het zijn de eerste helft van de show hits als Miracle, Wonderful Life en Blind die een zindering door de volledige zaal geven, ook al zijn met name de uitvoeringen van nummers als Silver Lining (met bombastisch slotstuk) en Somebody To Die For om door een ringetje te halen. Een ingetogen middenstuk, startend met The Crow – dat live stukken beter tot zijn recht komt dan in de studioversie op het recente album Exile – en voortgaand in een fraaie semi-akoestische versie van Blood, Tears & Gold slaat echter stuk tegen die onzichtbare muur die de zaal in tweeën splijt en pakt alleen de voorste regionen in. ‘Tijd voor een revanche’, zo lijkt de band te denken, waarna een ongemeen felle versie van de titeltrack van hun laatste album de opmaat vormt naar een knock-out. Tijdens een opzwepend gebracht Sandman slaat de vonk definitief over en staat het volledige publiek voor het eerst van de avond op de achterste benen. Triomfantelijke blikken over en weer op het podium. ‘We hebben ze!’

Deze laatste ronde van de tournee bestaat Hurts naast frontman Theo Hutchcraft en toetsenist/gitarist Adam Anderson slechts uit bassist/gitarist Lael Goldberg, keyboardspeler Pete Watson en drummer Paul Walsham. Juist het feit dat er ditmaal geen blazers, danseressen en strijkers mee zijn, maakt dat de band heel snel kan schakelen, een tandje bij kan zetten waar nodig, maar ook de boel los kan laten indien daar behoefte aan is. Het laatste deel van het optreden is daardoor een ware triomftocht en laat het publiek stampend van enthousiasme achter. Zonder dat daarvoor enige slim gebruikte edelkitsch noodzakelijk is geweest. Juist door de relatief kale arrangementen valt op hoe sterk het overgrote deel van het repertoire van Hurts eigenlijk is. Anderzijds toont het optreden in Utrecht hoe veelzijdig frontman Hutchcraft is als zanger. Natuurlijk zijn er her en der wel wat schoonheidsfoutjes, maar de kracht van het Hurts dat zich op een ijskoude donderdagavond in Utrecht presenteert zit ‘m juist in de minder gepolijste voordracht. Want daardoor komt de passie ineens heel duidelijk aan de oppervlakte te liggen.

Setlist Hurts
21 november 2013, Vredenburg Leidsche Rijn, Utrecht:

• Mercy
• Miracle
• Silver Lining
• Wonderful Life
• Somebody To Die For
• Blind
• Evelyn
• Cupid
• Unspoken
• The Crow
• Blood, Tears & Gold
• Exile
• Sandman
• Sunday
• Stay
• Illuminated
• The Road
• ————————
• Better Than Love
• Help