Krekels, onheilspellende klanken en de stem van Patti Smith heel dichtbij: ‘The killer road is waiting for you / Like a finger pointing in the night…’ Het is het indringende begin van dit album dat op opvallende wijze stilstaat bij de dood van Nico in de zomer van 1988.

Nadat Nico (Christa Päffgen) in 1967 de Velvet Underground had verlaten zou ze nog een zestal albums maken voordat ze op Ibiza aan een hersenbloeding overleed. De teksten op Nico’s albums lagen aan de basis van de indringende voordracht van Patti Smith op Killer Road. Voeg daarbij de donkere ambientklanken van het trio Soundwalk Collective (New York, Berlijn), een harmonium en de geluiden van de zee en krekels en het is bijna alsof je ooggetuige bent van de laatste levende uren van Nico op Ibiza.

Killer Road in deze vorm is het resultaat van een toevallige ontmoeting van Stephan Crasneanscki (Soundwalk Collective) en Patti Smith in een vliegtuig van Europa naar New York. Smith was in Tanger geweest waar ze het graf van Jean Genet had bezocht. Crasneanscki vertelde haar over een project dat hij op de planken had liggen. Een project over de laatste uren van Nico, haar dood en het geluid van krekels. De ontmoeting van Crasneanscki en Smith kreeg een vervolg in New York en Patti Smiths dochter en muzikante Jesse Paris raakte ook bij de opnamen betrokken.

Patti Smith was al lange tijd een fan van Nico’s manier van voordragen; half gezongen, half gesproken, temeer daar Smith zich altijd meer als dichteres dan als zangeres wilde profileren. Haar teksten, vrijwel overal gesproken of gefluisterd, in combinatie met de soundscapes van Soundwalk Collective, geven dit album zijn unieke en regelmatig onontkoombare kwaliteiten. We luisteren naar een innerlijke stem die soms intrigerende poëzie uitspreekt (zoals op Secret Side, een prachtige, donkere ambient/techno-trip) en die soms bijna bezwijkt onder vertwijfeling en angst.

Op de livetracks I Will Be Seven en Fearfully In Danger (het Killer Road-project werd in 2014 een aantal keer naar het podium gehaald) zingt Smith maar nog steeds klinkt haar voordracht ruw en kaal. Het monotone en beangstigende einde van laatstgenoemde track laat een diepe en verontrustende indruk achter. The Sphinx, terug te voeren op Nico’s album Desertshore (1970) is als de soundtrack van een nacht vol vertwijfeling en eenzaamheid, zwevend in een sluimertoestand.

Killer Road doet aan niemand concessies en kijkt met zijn kernachtige teksten en donkere avant-gardistische sferen de dood recht in het gezicht. Het is geen cover-album of eerbetoon maar laat op passende wijze de donkere nalatenschap van Nico herleven.