Snowpoet brengt met Thought You Knew de opvolger van het in 2016 uitgekomen debuut waarin zowel singer-songwriter, lichte pop- en zoete jazzaccenten te vinden zijn. Achter Snowpoet schuilt de Londonse jazzvocaliste Lauren Kinsella die met multi-instrumentalist/componist Chris Hyson wederom een ontzettend knap samenwerkingsverband aangaat.

Ze zijn maar met twee. En dan weet je meteen ook: qua muzikale begeleiding is dit minimaal. Al doen Kinsella en Hyson voor dit in Cardiff opgenomen album wel beroep op een aantal gastmuzikanten zoals gitarist Nicholas Costley-White, pianist Matthew Robinson, drummer Dave Hamblett en saxofonist Josh Arcoleo. En dan is er nog de inbreng van drummer/percussionist Lloyd Haines, violist Alice Zawadski en Francesca Ter Berg op cello. Een veel ruimere bezetting met een evenwichtige gedoseerdheid.

Elke song krijgt de nodige ademruimte, wat van Thought You Know dan ook met recht en reden een échte aanrader maakt. Betoverende zang die her en der inderdaad wat naar Björk en Joni Mitchell neigt, maar die toch vooral een apart talent openbaart. En natuurlijk goede, sfeervolle songs. Op dit album zijn vooral zelfgepende nummers te horen, al kon niet aan de verleiding weerstaan worden om Gillian Welch’s Dear Someone en Emiliana Torrini’s Snow op te nemen. Beide songs krijgen hier een heel nieuw arrangement toegemeten.

Daaruit haal je onder meer de aandacht voor de song. Het interessante is dat Snowpoet dat als vertrekpunt neemt: vaak korte, ambachtelijke liedjes die ook in akoestische bezetting overeind blijven, maar die hier omgeturnd worden tot een consistent en sfeervol geheel met dromerige folk- en jazzaccenten. Om er een enkele track wat uit te lichten, dan misschien het sterk verhalende It’s Already Better Than Ok omdat die goed illustreert waar het de band hier om te doen is: klassieke songwriting uit haar format te halen en daar behoorlijk interessante dingen mee doen.

In een dik halfuurtje weet Snowpoet een mooie, poëtische indruk na te laten. Wie een beetje moeite doet, gaat hier een gewéldige groeiplaat aan hebben. Zo eentje waar je steeds vaker naar gaat teruggrijpen. Dat blijken op lange termijn vaak ook de albums te zijn waar je uiteindelijk het meeste aan hebt.