×

Concert

26 maart 2018

Leuven Jazz 2018

Slotdag Leuven Jazz: thuisconcerten en fenomeen de Biasio

Geschreven door: Dick Hovenga

De laatste zondag van Leuven Jazz was een heerlijk overvolle dag weer. In grote verwachting van de afsluiter Melanie de Biasio waren er door de stad en omgeving vele thuisconcerten die alle aandacht verdienden. Met 13 (!!) in totaal natuurlijk onhaalbaar ze allemaal te zien. Wij maakten een keuze.

Het allereerste thuisconcert, degene van pianist Michel Bisceglia, om 11 uur reeds in het dichtbij gelegen Wijgmaal, moesten we helaas missen (verandering naar zomertijd en verslagschrijfverplichtingen…) maar we hoorden van ingewijden dat dit al gelijk zeer de moeite waard was. Wat natuurlijk geen grote verassing genoemd mag worden voor wie de kwaliteiten van Biscelglia kent. Hem snel maar weer live opzoeken dus.

Het concert van zangeres Natashia Kelly en bassist Brice Sonaino in Artkom, het vrijwel naast het illustere La Conserve gelegen kunstcentrum, wat ook een mooi optreden was om de slotdag mee te beginnen. Het duo kent een basis in jazz, maar voegt moeiteloos folk door hun setlist. Vanmiddag was het bijna meer folk dan jazz en dat werkte voor het toegestroomde publiek al net zo goed. Mooi spel van Soniano en prachtige zang van Kelly die lekker onvoorspelbaar soms fraai rechtuit zingt dan weer met fluit en wonderbaarlijke stemcapriolen de songs kracht bijzet.

In het op een kwartier op de fiets van Leuven gelegen Wijgmaal was er vervolgens met drummer Antoine Pierre en trompettist Jean-Paul Estiévenar jazz van een geheel andere orde. Wat een genot om deze twee mannen, al lang met elkaar in diverse gezelschappen samen spelend, maar nooit eerder zo met zijn tweeën te zien, zo vrij te zien musiceren. Wat een prachtig talent hebben beide mannen toch en hoe fijn als je aan hun gezichten ziet dat ze elkaar verrassen met datgene dat ze inzetten. Subtiel dan weer stevig op de drums, ruimtelijk dan weer fraai melodieus of straf er op met de trompet en immer spannend speelden ze hun set. En met het nieuwe speeltje van Pierre waarbij trompetpartijen van Estiévenar over elkaar heen gespeeld kunnen worden werd het optreden alleen maar leuker.

Pierre heeft de grote gave je het idee te geven dat ze gewoon maar wat uitproberen. Zijn teksten tussen de stukken door (of dat nu op het grote podium van de Leuvense Schouwburg of in een kleine setting zoals nu) zijn heerlijk onnavolgbaar en brengen een losheid in de optredens. Maar als er dan weer gespeeld wordt spat de klasse er van af. Pierre en Estiévenar, wat een prachtduo.

Even verderop was het daarna tijd voor Nathan Daems en Tristan Driessens. In de volledig gevulde grote woonkamer, met fraai uitzicht over een grote tuin (nog steeds in wintersferen) speelden oedspeler Driessens en sax en fluitspeler Daems een prachtige set met authentiek Grieks en Turkse muziek. Opgezet met ‘oude’ instrumenten met composities die de lange muzikale tradities van de landen in ere houden maar gecomponeerd zijn door hedendaagse componisten, brachten ze muziek die je volledig liet wegdwalen/dromen.

Muziek van een andere wereld die juist zo goed past bij alles wat er heden ten dage gebeurt en je daarom extra bij de kladden pakte. Driessens en Daems zijn supergetalenteerde muzikanten die deze muziek met volle overgave brengen, zich deze muziek volledig eigen hebben gemaakt. Mooi ook om op het einde, als verrassing, ineens een vrouw uit het publiek, met de achtergrond als waar de muziek vandaan komt, een song met de mannen spelend, te horen zingen. Op diezelfde onnavolgbare manier als de mannen deze spelen met alle stembuigingen en onnavolgbare ademhaling bracht dit een prachtig slot aan het concert. Een concert als een weldaad in ons drukke westerse leven, waar vandaan we zo gemakkelijk de wereld rondreizen maar vaak zo slecht weten waar de landen waar we heen gaan geschiedkundig en sociaal vandaan komen. Muziek die je aanzet daar veel meer over de weten te doen laten komen.

En ineens was daar dan de laatste avond van Leuven Jazz 2018 en stond je weer met beide benen in het nu, in het grote Depot. Met afstand de meest sfeerloze zaal van de stad maar juist door de grootte zo handig voor grote optredens. Het is dan geheel aan de muzikant om die zaal intimiteit mee te geven. Dat dit vanavond zou gaan gebeuren stond zonder kijf, eigenlijk op voorhand al.

Want wat een fenomeen is Melanie de Biasio toch! Haar optreden in Leuven, als afsluiter van de Leuven Jazz 2018 editie, was de eerste van 4 afsluitoptredens op grote Belgische jazz festivals, te weten Jazz Liège, Gent Jazz en Middelheim. Een wel heel opvallende prestatie. Ook al omdat het steeds haar optredens zijn die de eerste zijn die uitverkocht raken, met vaak heel grote buitenlandse jazznamen daarnaast.

Dat het woord fenomeen gerechtvaardigd is wordt op de slotavond snel duidelijk. De songs die de Biasio speelt en zingt zijn volledig anders dan je voor een ‘grote’ act zou verwachten. Verstild en traag, prachtig gespeeld en gezongen, verlangen ze van het publiek gelijk vanaf de eerste tonen volledige concentratie en aandacht. En hoe mooi om te zien dat zij en haar band die ook altijd krijgen.

De immer fascinerende opbouw van de met jazz en blues doortrokken en met briljante electronic elementen doortrokken songs verkrijgen een hypnotiserende lading die je gedurende haar concerten in een andere staat van wording brengt. Bijna verstild begonnen wordt de sfeer met songs als Gold Junkies, met die slepen Blackened Cities daar doorheen, wat dikker, beweegbaarder en ontstaat er een nog indrukwekkender atmosfeer. Magistraal hoe de songs zich vervolgens laag over laag opbouwen naar prachtige hoogten. Erg fijne setlist ook met genoeg oud werk naast veel songs van het laatst verschenen Lilies.

Dat de Biasio en haar band vanavond op de toppen van kunnen spelen en daar allen zichtbaar van genieten is voelbaar in alle facetten. De Biasio voelt zich als een vis in het water en zingt de sterren van de hemel. Haar dwarsfluitspel is de prachtaanvulling op die geweldige basis die haar muzikanten neerleggen en de drummer, eerst nog wat ingehouden (maar wat wil je ook als je sinds kort de geweldige Dre Pallemaerts vervangt die zoveel invloed op de sound van de band had?) pakt gedurende het optreden met zijn rake klappen een extra hartslag.

Heel erg duidelijk wordt vanavond: Melanie de Biasio en haar band zijn helemaal klaar voor de grote headlining shows op de komende grote jazzfestivals die ze dit jaar gaan doen. En ze zullen daar alle buitenlandse ‘competitie’ volledig gaan wegspelen. Wat een fascinerende werkelijkheid.

Meer Leuven Jazz 2018: