Skint & Demoralised kende een aarzelende start. De band rondom Matt Abbott uit Wakefield, Yorkshire, kreeg mede dankzij airplay bij de BBC in 2008 al snel een contract bij Mercury. Toen een top 40-hit uitbleef in 2009, trok Mercury de stekker er alweer uit. Zo gaat dat tegenwoordig.

Abbott ging niet bij de pakken neerzitten en formeerde een nieuwe band, deze keer zocht hij het onder vrienden en bekenden. The Sporting Life is het eerste album na zijn verblijf bij Mercury en komt uit bij het relatief onbekende Heist Or Hit Records, het label dat ooit de debuutsingle van The Crookes uitbracht. Het album staat vol prettige  jengelpop met hier en daar wat Northern Soul. De muziek van Skint & Demoralised is misschien geen top 40-materiaal maar het kan toch best de radio op. Wat dat betreft mag Mercury zich nog achter de oren krabben. Bovendien: ieder zichzelf respecterend label heeft toch graag een paar leuke indiebands op stal staan?

Het losjes gedrumde, vrolijk stemmende Maria, Full of Grace is heerlijke, typisch Engelse pop. Een zoemend basje geeft deze Smiths-achtige track een lekkere drive. All The Rest Is Propaganda is vergelijkbaar en dompelt de luister nog verder onder in de Engelse erfenis, met name bands als de eerdergenoemde Smiths en de recentelijk opgekomen Crookes.

Probeer een track als The Lonely Hearts Of England (“…I am a chatty bugger”) maar eens naast je neer te leggen. Lukt niet. Deze folky track nodigt uit tot rondspringen (in de verte doemen The Pogues op) maar dwingt in de kalme breaks weer tot aandachtig luisteren.

Hier en daar is de sfeer wat meer in mineur: Voluntary Confinement kent fraaie, stemmige akkoorden en wat soul in de beat. Matt Abbott trekt het album in één klap een stuk breder. 43 Degrees, dat handelt over de kick van het uitgaan (in grauw en kil Engeland, dat wel) is ook wat donkerder van toon. Sfeervol en poppy, met scherpe gitaartjes. “I’m smitten but you never know”, zingt Abbott over warme orgelklanken en pittige gitaarlijnen in Maybe You Are After All?

Jeugdige besognes genoeg op deze fijne indiepopplaat van deze twintiger uit Noord-Engeland. Op het einde, tijdens het vurige Lowlife, haalt Abbott nog even flink uit. Het is een prima slotakkoord van een album waarmee het label Heist Or Hit hopelijk gaat scoren. Al is het alleen maar om aan te tonen dat je bands niet te vroeg moet afschrijven.