×

Concert

16 maart 2016

Sivert Høyem en Tolhuistuin omarmen elkaar

Geschreven door: Pieter Visscher

Alles komt hard en passievol binnen. Op plaat en live nog sterker, wanneer Sivert Høyem zijn uit duizenden herkenbare zware baritonstem laat horen. Een uitverkochte Tolhuistuin ontvangt alle warmte en liefde van Høyem en zijn band met open armen. Zaal en podium versmelten al bij de eerste klanken van opener Lioness, de huidige single en titelstuk van Høyems bewierookte vijfsterrenplaat.

Høyem zit lekker in zijn vel en straalt dat uit op het podium, waar zijn vier bandmaten (bas, drums, toetsen en gitaar) een wat norsere indruk maken. Ze zijn gefocust en weten dat Høyem de slingers wel in zijn eentje weet op te hangen, en dat gebeurt ook. De band speelt een stevige set. Hard en overdonderend, met de charismatische blikvanger als stralend middelpunt. Ontwapenend, nog altijd oprecht verheugd over alle enthousiasme die hem en zijn band ten deel vallen, bespeelt Høyem de zaal. Met grote gebaren, maar toch vooral met dat imponerende stemgeluid. Een van de fraaiste stemmen die de muziekwereld de afgelopen decennia heeft voortgebracht. Krachtiger en voller dan Nick Cave, de Australiër die muzikaal nog altijd een inspiratiebron is. Wat hij ook al was op de platen van Madrugada, de band waar Høyem groot mee werd.

foto

De band speelt een uitgebalanceerde selectie songs uit het imposante oeuvre van Høyem. Een heerlijke mix van Madrugada-nummers en solowerk. Waarbij opvalt dat de nieuwe plaat er enigszins bekaaid vanaf komt. Dat zou je een smetje op de avond kunnen noemen, omdat die plaat zo verdomd sterk is. Maar Høyem grossiert in liedjes van dat niveau en veel daarvan worden luidkeels meegezongen door de massa.

De Tolhuistuin klapt en zingt tijdens de meesterlijke Madrugada-rocker The Kids Are On High Street. Zo’n typisch kippenvelnummer, waarin Høyem toch al grossiert. Lioness, Høyems vijfde soloalbum, staat er dus vol mee. Eerste single van die plaat, Sleepwalking Man, komt vlak voor de toegift voorbij. Een wat uitgeklede versie, omdat het strijkersorkest in Noorwegen is achtergebleven. Met een wat prominentere rol voor toetsenist Christer Knutsen wordt dat mankement zorgvuldig omzeild. Sleepwalking Man is een van de odes die Høyem brengt aan de nacht; het etmaalgedeelte dat hem zo na aan het hart ligt. ‘Find me sleeping on my feet. The most delightfull man you’ll ever meet. And there’s nothing that compares to him. To your own sleepwalking man.’ Een song waarin zijn liefde voor oceanen en zeeën bovendien weer eens opgeld doet, gepreoccupeerd met open water als hij is.

Welcome to the seaside’, zingt hij in het opzwepende Black & Gold, ‘you crossed the roaring ocean, with the devil at your heels.’

Na zo’n anderhalf uur verlaat de band het podium. Niet met een obligate groepsbuiging, niet met een snelle, zwaaiende hand, om rap achter de coulissen te verdwijnen; de band neemt het er even van. Ze staan gebroederlijk tegen de rand van de bühne. Bandleden omhelzen elkaar en blijven een dikke minuut naar de zaal staren. Een warm eerbetoon aan het publiek, dat dat op haar beurt beantwoordt met nog meer gejuich en applaus. Wederzijds respect dat recht uit het hart komt. Innig en vooral heel puur.

Foto: Jessica de Wal