×

Recensie

Pop

14 oktober 2014

Sinkane

Mean Love

Geschreven door: Edwin Hofman

Uitgebracht door: City Slang

Mean Love Sinkane Pop 3.5 Sinkane – Mean Love Written in Music https://writteninmusic.com

Ahmed Gallab, beter bekend als Sinkane, woonde op drie continenten. Hij werd in Londen geboren, bracht zijn kleuterjaren door in Soedan en verbleef op diverse plekken in de VS, waaronder Brooklyn, de plek waar hij momenteel te vinden is. Zijn eerste solo-album verscheen in 2008. In de afgelopen jaren werkte hij echter niet alleen solo: hij speelde live met Yeasayer en Caribou en fungeerde als bandleider in de William Onyeabor revival-tournee.

Op zijn vierde album, het tweede op DFA Records, brengt hij een mooie collectie songs vol elementen uit de soul, funk, R&B, pop en zelfs country. Met zijn hoge, soms bijna kwetsbare vocalen, vol soul en romantiek geeft Sinkane een geheel eigen signatuur aan de muziek op de plaat. The Guardian deelde vijf sterren uit aan Mean Love. Nu kan zelfs een kwaliteitskrant als The Guardian er wel eens naast zitten natuurlijk. Hoewel Sinkane zonder meer een opvallende plaat heeft gemaakt is het geen meesterwerk. Toch valt er genoeg te halen op Mean Love.

Het is direct raak met de trage, zware funkgrooves van How We Be, die extra cachet krijgen door handclaps en Sinkane’s zuivere zang. Herinneringen aan Curtis Mayfield en Bill Withers dringen zich op. Met New Name sluipen er wat reggae-invloeden binnen. De poppy sound, gelardeerd met sax- en trompetinjecties doet wat denken aan het werk van Stevie Wonder aan het begin van de jaren tachtig. Toch weet Sinkane voldoende eigen gezicht aan deze songs te geven om te overtuigen.

Overtuigen doet hij ook zeker op Yacha: meer funkgrooves, inzet van clavinet en een falsetstem die je niet in de koude kleren gaat zitten. Als Sinkane hierna commerciële reggae-ritmes, koortjes en lap steel gitaar samensmeedt tot de prettige, radiovriendelijke track Young Trouble hebben we binnen een kwartier al heel wat variatie mogen horen.

Sinkane houdt het behoorlijke niveau van de eerste tracks aardig vast, al lost het album de gewekte verwachtingen toch niet helemaal in. Moonstruck, met zijn jazzy sferen en zoetsappige teksten neigt toch wat naar edelkitsch en de doo wop met pedal steel op Mean Love is meer verrassend dan echt goed. De slepende orgelfunk van Hold Tight is hierna dan ook zeker welkom maar Galley Boys is vervolgens weer relatief een laagvlieger.

Het nomadenbestaan van Sinkane levert op het einde van het album nog wel twee opvallende tracks op. Zijn achtergrond komt op indringende wijze aan bod op Son, een track waarop hij zijn Soedanese afkomst en de relatie met zijn vader bezingt, spaarzaam begeleid door onder meer een sfeervolle Rhodes keyboard bass:  “How am I suppose to show my face?”  “There’s a pressure to being your eldest…”  “There’s a pressure to make you the proudest”. Omdurman, naar de Soedanese stad, klinkt een stuk opgewekter, als stelt Sinkane zich hier de vraag waar hij zich na alle omzwervingen uiteindelijk zal gaan settelen.

Hoewel het overduidelijke potentieel van Sinkane nog niet helemaal tot wasdom komt op dit interessante Mean Love kijken we toch met belangstelling uit naar volgend werk. De betere tracks op dit album, gecombineerd met Sinkane’s gedurfde collaboraties van de afgelopen jaren, geven voldoende aanknopingspunten om hem in de gaten te blijven houden.



  1. How We Be
  2. New Name
  3. Yacha
  4. Young Trouble
  5. Moonstruck
  6. Mean Love
  7. Hold Tight
  8. Galley Boys
  9. Son
  10. Omdurman