Heel erg ‘credible’ is Rod Stewart de laatste jaren niet meer. Zijn laatste plaat met origineel materiaal bracht hij uit in 2001, het zwaar tegenvallende Human.

Sindsdien is ‘Rod The Mod’ in de eerste plaats een crooner, die zijn tijd in studio besteedt aan het nazingen van klassiekers uit The American Songbook (met vijf albums, een live-plaat en een kerst-CD in die stijl). Een van de dieptepunten was de megavoorspelbare kerst-cd Merry Christmas Baby, die eind vorig jaar verscheen. Toen werd al aangekondigd dat Rod in het nieuwe jaar weer met ‘eigen’ plaat zou komen. Afgaande op Merry Christmas Baby mochten de verwachtingen niet hoog gespannen zijn.

Maar zie: Waar leeftijdsgenoten als David Bowie weer achter de geraniums vandaan gekropen zijn en andere leeftijdsgenoten als Paul McCartney en The Stones (met Faces-maatje Ron Wood) nog geen rustpauze hebben genomen, heeft ook Rod zichzelf weer een schop onder zijn hol gegeven. Twaalf songs heeft Rod opgenomen in verschillende studio’s in Californië, op een plaat die hij zelf produceerde, geassisteerd door Kevin Savigar, die ook keyboard- en pianopartijen voor zijn rekening neemt.

Savigar werkt al met Stewart samen sinds 1978, toen beiden aan het album Foolish Behavior gingen werken. Nu was dat de periode dat Stewart al enigszins afstand ging nemen van zijn imago als rocker (Hot Legs op het album Foot Loose And Fancy Free was toen al opgevolgd door Blondes Have More Fun met Da Ya Think (I’m Sexy) en Stewart steeds meer een Amerikaanse jetsetter werd. Maar samen met Savigar maakte hij begin jaren tachtig nog wel hits als Passion, Tonight I’m Yours en Baby Jane.

Wat eigen inbreng betreft, heeft Rod Stewart op zijn nieuwe album het onderste uit de kan gehaald. De man die zelfs in zijn creatieve hoogtijdagen (eerste helft jaren zeventig) altijd wel een paar covers deed op elk album, heeft nu elf van de twaalf songs (mede-) geschreven.

Met de twaalfde track geeft hij aan deze keer in elk geval niet voor de veilige middle-of-the-road te kiezen die hem het laatste decennium zoveel succes bracht. Picture In A Frame is afkomstig van het album Mule Variations van Tom Waits uit 1999. Nu is Waits geen obscure naam, maar tegen de achtergrond van As Time Goes By, These Foolish Things, My Funny Valentine en andere ‘suikertaarten’ waar Stewart de afgelopen jaren voor koos, is dit werkelijk een koerswijziging.

Wat Stewarts eigen repertoire betreft, begint het album al meteen met een stevige uptempo track, waarin een voorname rol is weggelegd voor de mandoline en viool, die ruim veertig jaar geleden al zo belangrijk waren in de sound van Maggie Mae. Maar in tegenstelling tot ‘Maggie’ straalt de tekst van She Makes me Happy vrede en berusting uit:

I’m A Stubborn Kinda Fella
Never Thought This Could Happen To Me – Oh Yeah
I Could Smoke And Drink And Gamble Just As I Pleased
Now I’m Working Out Daily And I’m Watching My Waistline
Maggie Mae speelt sowieso een belangrijke rol op deze plaat, zoals in Cant Stop Me Now:
Well it was rough and it was tough but I couldn’t get enough
Of this rhythm & blues I craced
I was singing in the pubs, singing in the clubs
Then came along Maggie Mae

Opvallend op deze plaat is dat Stewart zo te horen nog steeds de stem heeft waarmee hij kan ‘schuren’, en scheuren, zowel in de rock-nummers als in een ballad (It’s Over). Op zijn vorig jaar verschenen kerst-CD hield Rod zich erg in en werd het enige werk waarin wat vocale uitdaging zat, verricht door duetpartner Michael Bublé.

Heel erg vernieuwend is het niet, wat de inmiddels 68-jarige Rod te bieden heeft. Maar zeker voor zijn generatiegenoten, ook de wat kritischer aangelegde babyboomers, is dit een zeer aangenaam album. Single She Makes Me Happy (zie boven) heeft al een potentiële opvolger, een mooi nummer over een jeugdliefde (Brighton Beach), waar Rod destijds door de vader van het meisje bij werd weggehouden.

And as I sit here tonight playing with my kids
Wondering where you are in this world
Did you find your man? Are you happy now?
Do you ever stop and think about me?

In deze single doet Rod geen moeite om jonger te klinken dan hij is. Op een enkele track laat Rod iets te veel de sentimenten doorklinken die we in de American Songbook-reeks al uittentreure hebben gehoord. Maar uiteindelijk bewijst Stewart op Time, voor het eerst sinds 1998(!), dat hij weer zin heeft om ervoor te gaan.

In thuisland Engeland is Time in de week van release meteen op 1 binnengekomen in de Britse albumlijsten.

Op 12 juni 2013 treedt Rod Stewart op in Ziggo Dome. Zou hij nog weten dat hij exact dertig jaar eerder, 13 juni 1983, in De Kuip optrad en het hele stadion meekreeg met zijn nieuwste hit Baby Jane?