De songwriters- en gitaartandem Robert Forster en Grant McLennan verkasten begin jaren tachtig  vanuit het exotische Brisbane in Australië naar het druilerige Londen. Met The Go-Betweens vulden ze zes langspelers met melancholische pop. Nauwelijks twee jaar na de split is er een reünie en er volgen nog drie langspelers en enkele maanden voor de plotse dood van McLennan  komt er nog een concertregistratie uit.

Forster neemt in 2008 na elf jaar terug een soloplaat op The Evangelist prijken nog  enkele songs die hij samen met McLennan componeerde. Daarna stapt hij even uit het actieve muzikantenbestaan en concentreert zich op de muziekjournalistiek en schrijft Grant & I, een ontroerende terugblik die zijn vriendschap met McLennan en de periode van de samenwerking bij The Go-Betweens portretteert.

Het schrijven van oerdegelijk songwerk is hij geenszins verleert dat illustreerde Songs To Play bijna vier jaar geleden. Forster is nooit echt gestopt en trekt naar de studio als  hij genoeg materiaal heeft waar hij helemaal achter staat.  Op Inferno prijken negen tracks die aan zijn strenge criteria voldoen en refereren naar de  fijne popdeuntjes die hij met The Go-Betweens bracht maar ook de meer donkere accenten komen aan bod.

Met het klimmen der jaren  wint de zang van de Aussie aan zeggingskracht bij accurate situatie schetsen  zoalsInferno (Brisbane in Summer) de hamerende pianotonen en  spitante gitaarpartijen herinnert bij momenten op de broeierige sound van Mott The Hoople  ten tijde van All The Way From Memphis.

De invloed van een jonge Lou Reed is nooit ver weg stellen we vast na beluistering van In The Morning terwijl de riffs van Remain naar de Velvet Underground jaren ruiken. De viool is overigens afkomstig van Forsters vrouw Karin Bäumler. Samen met de vertrouwde multi-instrumentalist Scott Bromley, drummer Earl Havin( Thindersticks) en toetsenman Michael Mulhaus figureren ze op de in Berlijn door producer Victor Van Vugt gekanaliseerde sessies.

De  woorden van opener Crazy Jane On The Day of Judgement werden  letterlijk uit een gedicht van William Butler Yates geplukt. Forster toont in zijn persoonlijke balladewerk ook enige literaire aspiratie zonder evenwel pretentieus over te komen, het past bij de doordachte benadering.

Het op een zwoele  exotische ritmiek flanerende melodieuze poëtische parlando Life Has Turned The Page en een dromerig I’ll Look After You groeien bij ieder beluistering. Dat geldt ook voor de overige songs die zich ongetwijfeld bij het betere werk van Forster situeren.