Marching is het tweede album van de Vlaamse singer-songwriter Renée Sys, onder de artiestennaam Renée. Haar eerste album verscheen op 20 februari 2012 en nu twee jaar later, op 10 februari, is hier een vervolg aan gegeven. Toch wordt niet dezelfde lijn voortgezet als haar debuutalbum Extending Playground, maar heeft ze er juist nog een schepje bovenop gedaan. In plaats van alleen haar zachte stem begeleid door een rustige akoestische gitaar, heeft dit album veel meer in petto. Van elektronische geluiden en strakke drums tot de vertrouwde rustige sound van Renée. Hiermee neemt de dertigjarige zangers een risico, wat zowel positief als negatief kan uitpakken.

Het album is volgens haar Facebook-pagina geïnspireerd op een marching band. Daarom is er in bijna ieder nummer de drum nadrukkelijk aanwezig, samen met haar gevoelige stemgeluid en andere instrumenten. Het marching-thema is een uniek idee om het album op te inspireren, maar het sluit ook goed aan bij de nummers. Of het nou rustige nummers zijn als Dry On The Line en Out Of Order, of nummers met iets meer pit zoals Is It Working en Dabdoe. Het laatstgenoemde nummer heeft naast de nadrukkelijke drum, ook een heerlijke jazz-achtige sound. Daarentegen klinkt het nummer M. als een “catchy” rock-‘n-roll nummer. Kortweg, het album heeft voor ieder wat wils.

Er zijn drie nummers die in het specifiek iets extra aandacht moeten krijgen. Als eerste is dat Strawberry Stains. De melodie, gezongen door in eerste instantie twee hoge vrouwenstemmen, maar later ondersteunt door een mannenstem, geeft je bijna gegarandeerd kippenvel.

Het tweede nummer dat indruk heeft gemaakt is Toasted. Dit is een heel rustig nummer, maar blijft desondanks de hele dag in je hoofd hangen. Het gitaarspel is prachtig in combinatie met de stem van Renée, waarbij het ontbreken van de drums het nummer emotioneler maakt.

Tot slot het titelnummer Marching. De perfectie van dit nummer zit hem in de uitwerking. Het nummer bouwt zich langzaam op, met alleen de grote trom die door het hele nummer heen dreunt, maar uiteindelijk ontwikkelt het nummer zich tot een ware marching band met de bekende roffels erbij. Een waardig eind van een heel mooi album.

Als je dan door het albumboekje bladert, zie je op de laatste pagina staan dat bij aanschaf van dit album wordt bijgedragen aan de conservatie van de Gryllotalpa gryllotalpa. Hier had ik nog nooit van gehoord, maar de prachtige vlinders op het albumhoesje gaven me wel een idee. Naar verder onderzoek bleek het echter om de veenmol te gaan. Een insect dat er in eerste instantie niet bepaald mooi uit ziet; onopvallend, klein en bruin, maar naar verder onderzoek een prachtig diertje is. Dit is een metafoor voor het album van Renée. Aan de muziek te horen gaat het om een kleine productie. Misschien had er meer uit de muziek gehaald kunnen worden en zou Renée heel bekend zijn met een groter budget. Maar als je desondanks toch de moeite neemt lekker onderuit te zakken, je ogen dicht te doen en heerlijk te luisteren naar haar mooie melodieuze liedjes gezongen met een Soley-achtige zachte stem, dan is het album voorbij voordat je het door hebt. Want haar keus om haar album naar een nieuw level te tillen, is een hele goede geweest.

Foto Renee van Tom Mertens