The Waterboys zijn in 2015 weer uitgebreid op tournee, ter gelegenheid van het eerder dit jaar verschenen album Modern Blues. Frontman Mike Scott weet zijn bevlogen folkrock nu al ruim dertig jaar ook vanaf het podium overtuigend af te vuren. Midden jaren tachtig maakten The Waterboys op grote schaal naam als indrukwekkende live-band, vaak als hoofd-act maar ook als voorprogramma (bijvoorbeeld van Simple Minds) liet de band niet zelden een onvergetelijke indruk achter.

In het unieke en altijd sfeerrijke Openluchttheater van Bloemendaal (uitverkocht) gaat de zesmansband rond Mike Scott stevig van start met Destinies Entwined, een track van Modern Blues die live vaak voorbij komt dit jaar. Na een minuut of vijf stapt violist/fiddler Steve Wickham het podium op. Tot enthousiasme van het publiek; Wickham speelt immers al dertig jaar bij de band en is daarmee met Scott vanavond de enige oudgediende. De band, die voor de helft uit Amerikanen en voor de helft uit Europeanen bestaat, geeft vanavond natuurlijk ruimte aan het nieuwe werk van Modern Blues hetgeen leidt tot een pittige set met nieuwe songs als het brutale Rosalind (You Married The Wrong Guy) en de gangbare rocker Still A Freak.

Tijdens het eveneens recente Nearest Thing To Hip nodigt Scott het publiek uit tot een sing-along. Hij toont zich een ontspannen en ervaren gastheer die deels op routine vaart maar gelukkig nog regelmatig door het heilige vuur wordt gegrepen. ‘Wat een kleurrijk publiek zijn jullie’, aldus Scott. ‘Normaal zien we ons publiek eigenlijk nooit. Heeft de organisatie jullie gevraagd iets kleurigs aan te trekken?’ En blikkend naar de in het zwart uitgedoste band: ‘Wij hebben die e-mail duidelijk niet ontvangen’.

De back catalogue van The Waterboys bevat natuurlijk te veel moois om alleen maar nieuw werk te spelen. A Girl Called Johnny uit 1983 is ook vanavond, in een duo-versie van Wickham en Scott (achter de elektrische piano) weer prachtig. Het eerste hoogtepunt van de avond is daar. We Will Not Be Lovers, van het succesalbum Fisherman’s Blues (1988) krijgt hierna een extra stevige uitvoering, compleet met messcherpe intro en epiloog van Wickham en Scott.

Nadat Mike Scott zich heeft verbaasd over de vijver voor het podium (‘als het 1969 was geweest was iedereen er naakt in gesprongen’) volgt een vlammend Medicine Bow en een met vet orgelwerk doorspekte uitvoering van Glastonbury Song. De Memphis-achtergrond van toetsenist Brother Paul komt regelmatig goed naar voren vanavond. Scott zelf giert ook aardig door op de gitaar en schuwt de rock-cliché’s niet, ook al staat hij midden in het groen van Bloemendaal. Op ontspannen wijze stapt hij door het recente en verdere verleden van zijn band: tussen het stevige materiaal vormt het recente, luchtige I Can See Elvis een welkome afwisseling. Eveneens opvallend en net zo welkom is Song Of The Wandering Aengus: beeldend, poëtisch en afkomstig van het op W.B. Yeats gebaseerde album An Appointment With Mr. Yeats uit 2011.

De duisternis valt in bij het altijd weer aangrijpende Don’t Bang The Drum. Slechts met zijn tweeën op het podium weten Scott en Wickham maximaal te imponeren: viool, piano en zang zijn genoeg. The Whole Of The Moon – met wah wah – brengt het publiek aan het dansen, zoals verwacht. Een storend bijgeluidje vanaf het podium mag de pret niet drukken. Hierna trappen The Waterboys het gas nog even lang en diep in met de van Modern Blues afkomstige live-favoriet Long Strange Golden Road. De toegift maakt een paar minuten later veel los op de tribune; Fisherman’s Blues is wellicht de grootste hit van de avond en sowieso een geschikte afsluiter van een prima, stevig overzicht van ruim dertig jaar Waterboys.