De blind geboren zanger, gitarist en songschrijver Raul Midon brengt zijn negende album Bad Ass And Blind uit. Dat album laat horen waarom hij al mocht samenwerken met een legende als Stevie Wonder.

Midon werd in 1966 geboren in New Mexico, maar verkaste al snel naar New York. Het album State Of Mind zorgde voor de grote doorbraak. Midon brengt een mix van jazz, blues, soul, R&B, latin en flamenco. Toch ligt aan de basis van zijn nummers vaak een enkele akoestische gitaar, hoe weelderig rijk de arrangementen van zijn songs ook zijn.

Het meest bijzondere is zijn soulvolle stem. Samen met een akoestische gitaar kan dat soms gensters slaan, omdat daar net de essentie ligt van zijn werk. Zijn talent is zo bijzonder dat zelfs behoorlijk grote namen in de muziekwereld met hem willen samenwerken, zoals naast Stevie Wonder ook Herbie Hancock, Shakira en Julio Iglesias.

Zo doet hij zich opmerken met zijn imitatie van een trompet, maar ook zijn wat aparte gitaarspel doet de wenkbrauwen fronsen. Dat gecombineerd met flair en met een heerlijk gevoel voor humor (jazeker, hij is blind, maar hij is minstens ook ‘bad ass’) maken het mooi af.

Op Bad Ass And Blind laat Midon, een man die vele, verschillende talenten in huis heeft, zich omringen met bassist Richard Hammond en drummers Lionel Cordew en Gregory Hutchinson. En als hij dan toch een trompet nodig heeft zoals tijdens het jazzier ingestelde Wings Of Mind, dan roept hij de hulp van Nicholas Payton in.

De titeltrack neigt dan weer sterk naar P-funk en de Purperen Prins, zo valt meteen op. Funky stuff, die hij aanlengt met een suikerzoete stem. Toch zijn er een aantal verrassende wendingen in de song zoals onder meer de inbreng van een aantal breaks door het achtergrondkoortje. Iets meer voorspelbaar is de gitaarsolo aan het eind van het nummer.

Het is niet dat Midon op datzelfde elan doorgaat. Het wat makke, zelfs eerder zwakke Red, Green, Yellow bijvoorbeeld is te triviaal om écht indruk te maken. En als het eerder gezapige Pedal To The Metal voorbij komt, zijn we geneigd om het album aan ons te laten voorbij gaan.

De songs zijn erg toegankelijk en liggen goed in het oor, maar steken er niet écht uit. Wat wél echt naar voren komt is die bijzondere stem van Midon. Die heeft een zekere zachte sensualiteit in zich.

Toch zijn de vaak zelf gepende songs soms iets te doordeweeks. Midon komt er goed uit bij de jazzier songs zoals ook If Only, waarin soul en blues een goed huwelijk aangaan. Bovendien komt daar goed naar voren dat de groep wel degelijk erg goed musiceert, al zou je kunnen opmerken dat het nummer hier wat nodeloos gerekt wordt.

Met Sound Shadow maakt Midon vaart. Dat is helaas niet echt zijn sterkte. En dan duikt daar een rustpunt op in de vorm van de fragiel mooie ballade Jack (Robert Lorick) waar die honingzoete stem prominent aan bod kan komen.

Midon is een erg goede zanger, maar zijn composities overtuigen niet altijd. Wel slaagt hij erin om een warme feel en vibe aan zijn songs te geven, waardoor het album toch vooral naar (soms erg stroperige) soul en R&B neigt. Zo mocht er gerust wat meer peper aan het album toegevoegd worden, want zo ‘bad ass’ klinkt het helemaal niet. Jammer. Naar het einde toe wordt er nog getracht om alweer wat speelse P-funk (Gotta Gotta Give) aan te brengen, maar helaas.

In essentie: goede zanger, die Midon. Al ontbeert het hem aan echt goede, pakkende songs. Hij schippert tussen funk, zoete soul en gospelinvloeden (Fly Like An Eagle), maar is eigenlijk op zijn best als hij jazzier werk brengt.