×

Recensie

Pop

03 augustus 2015

Rachèl Sermanni

Tied To The Moon

Geschreven door: Marcel Hartenberg

Uitgebracht door: Middle Of Nowhere Recordings

Tied To The Moon Rachèl Sermanni Pop 4.5 Rachèl Sermanni – Tied To The Moon Written in Music https://writteninmusic.com

Een debuut waarin de Hooglanden doorheen kleurden, een live registratie die haar stem plaatste tegen een achtergrond van piano en gitaar. En dan is daar het tweede album van de Schotse Rachel Sermanni. Different koek. Gedaan met de lieflijkheid lijkt het als het eerste nummer, Run, zich openbaart. School in Rachel altijd al een Heather Nova of is dit gewoon een andere kant van de veelzijdige zangeres?

Dat tweede blijkt het geval te zijn. Waar Mumford and Sons het noorden verloren leken te hebben met hun jongste release, laat de zangeres die ooit als hun voorprogramma mocht optreden, horen dat je andere invloeden met je oorspronkelijke muziek kunt combineren zonder daarbij in te boeten op creativiteit of hoeft af te dingen op de muziek die je ooit heeft voorgebracht. Ook op dit album vinden we folkinvloeden terug. Het album is alleen donkerder geworden. Beduidend donkerder.

Zes nummers schreef ze binnen vier dagen in relatieve eenzaamheid in Nova Scotia. De opnames vonden later plaats in de Schotse Hooglanden in de woonkamerstudio van Colin Macleod die zowel meezong als produceerde. Daarnaast kreeg ze assistentie van Jen Austin op piano, orgel en zang die al eerder met haar samenwerkte. Gordon Skene speelde bas en cello en Louis Linklater bespeelde de drums.

Rachel gaat op dit album net zo makkelijk van zeer spaarzaam geïnstrumenteerd in Old Ladies Lament naar bijna Neil Young achtig gitaarwerk in het al eerder genoemde openingsnummer en het van het live album bekende I’ve Got A Girl. Nooit gaat ze volledig uit de bocht, tegelijkertijd hoor je wel de durf die achter de nummers zit: de muziek is niet alleen gepolijst. Rachel kleurt niet per se binnen de lijnen omwille van de kaders. Zij bepaalt zelf de kaders en bepaalt vervolgens zelf hoe ze die invult. Laat je vooral verrassen door haar stem en de paden waar ze je mee naar toeneemt in haar liedjes.

Don’t Fade is zo’n nummer waarin Rachel het mysterieuze weer volop aan de dag legt. En dat doet ze ook in het duet met Colin Macleod, Banks Are Broken. Het mooie is dat het album klinkt als een bergstroom die van boven naar beneden vloeit, de nummers volgen elkaar vloeiend op, terwijl ze toch erg afwisselend zijn. Ze bezit daarmee niet alleen de kracht om dat mysterieuze in de teksten te leggen; zij weet het mysterie ook te vangen in haar stem en in de opbouw van nummers. En alles eindigend in het fraaie slotnummer. Om stil van te worden.

Veelzijdigheid. Dat is terug te horen in de individuele nummers, zeker. Om het hele album afwisselend te laten zijn en het tegelijk te laten stromen, dat vraagt meer kwaliteit nog. Dat is Rachel en de mensen om haar heen zeker gelukt. Tied To The Moon is daarmee een prachtig tweede album geworden. Een album om volop van te genieten, al dan niet met een lekker glas tegen de achtergrond van een ondergaande zon.



  1. Run
  2. Wine Sweet Wine
  3. Old Ladies Lament
  4. I've Got A Girl
  5. Don't Fade
  6. Tractor
  7. Ferryman
  8. Banks Are Broken
  9. Begin
  10. This Love