Binnen de stortvloed aan Prince-releases die we dit jaar over ons uitgestort hebben gekregen (en nog gaan krijgen) is het deze week via streamingplatform Tidal beschikbaar komende Originals verreweg de meest interessante tot nu toe. Het is geen geheim dat Prince dusdanig productief was, dat hij naast zijn eigen werk ook honderden nummers voor anderen heeft geschreven. Originals is een bloemlezing van dergelijke nummers, uitgevoerd door de maestro zelf.

In de loop der jaren zijn via allerlei bootleg-cd’s en ‘leaks’ al flink wat van dergelijke nummers gaan circuleren onder de fans. Een vaak gehoord commentaar bij eerdere releases met materiaal uit Prince’ roemruchte kluis, was bij de hardcore verzamelaars ‘dat kennen we al’. Toen de tracklist van Originals bekend werd gemaakt, begon het – overigens onterechte, we horen dergelijk materiaal domweg niet te hebben – gemor ook alweer. Bij de eerste beluistering worden ie criticasters echter direct de mond gesnoerd. Op twee tracks na, bevat Originals louter tracks die in deze vorm nog niet eerder circuleerden. Een van die twee is Nothing Compares 2 U, die we kennen omdat het vorig jaar een officiële release kreeg. De ander is Love… Thy Will Be Done, begin jaren negentig een hit voor Martika en in Prince’ versie een bootlegfavoriet. Nu is dat nummer ook meteen een van de zwakste schakels op deze release. Niet omdat het nu zo slecht is, wel omdat Originals voornamelijk uit nummers bestaat die gedurende Prince creatieve hoogtijdagen midden jaren tachtig zijn opgenomen. Deze is van een paar jaar later en voelt daardoor muzikaal niet helemaal op zijn plek. Het breekt de luisterervaring enigszins. Dat geldt ook voor genoemd Nothing Compares 2 U. Deze voor The Family gecomponeerde en door Sinéad O’Connor tot hit gemaakte track voelt qua flow en bombast niet lekker na het heerlijk lichte en springerige Wouldn’t You Love To Love Me (later opgenomen door Taja Sevelle) en is daardoor geen ideale afsluiter. Creatief zijn er ook vormgevingstechnisch wat rare keuzes gemaakt. De coverfoto uit 1980 bijvoorbeeld laat een Prince zien van vóór hij ook maar een nummer aan een andere artiest had geschonken. Sterker nog, geen enkel nummer op Originals is uit de periode dat die foto is gemaakt. Binnen het overkoepelende plaatje dat muzikaal wordt geschetst, past dat beeld gevoelsmatig niet goed.

En dat is jammer, want eigenlijk moet je dat commentaar direct terzijde schuiven. Originals is voor de liefhebbers echt genieten. Het geeft een fascinerend inkijkje in Prince’ manier van werken en toont zonder dat het er te dik op ligt hoe gedreven hij was als muzikant. Dat laatste merk je vooral doordat je op Originals volledig uitgewerkte versies van liedjes te horen krijgt. Waar veel andere componisten die iets voor een ander schrijven een snelle demo maken, produceerde Prince volledige tracks met arrangementen, koortjes, meerdere muzikale lagen… eigenlijk gewoon kant en klare tracks waar je niks meer aan hoeft te doen. Luisterend naar Originals zwalk je daardoor van snelle herkenning omdat (een deel van) de basis het uiteindelijke nummer ook heeft gehaald, naar verrassing omdat het allemaal juist zo anders is. In de eerste categorie moet je denken aan albumopener Sex Shooter (uiteindelijk voor Apollonia 6), The Glamorous Life (Sheila E.) of Baby You’re A Trip (Jill Jones, die ook op deze versie al te horen is) en in de tweede categorie aan nummers als de door Kenny Rogers volledig opnieuw opgenomen 80s-ballad You’re My Love bijvoorbeeld, maar zelfs ook Manic Monday dat in deze versie significant verschilt van de meer op de versie van The Bangles lijkende bootleg-versie die al jaren circuleert.

Wie goed oplet, merkt dat Prince veel van de nummers die uiteindelijk door anderen zijn opgenomen ook daadwerkelijk vanuit het perspectief van die ander heeft opgenomen. Het meest opvallende voorbeeld is de Sheila E.- hit Holly Rock, waarin we Prince vrolijk de rap ‘Sheila E.’s my name, Holly Rock’s my game’ horen opdreunen. Maar ook in nummers als Noon Rendezvous (ook geschreven voor Sheila E.) neemt hij met zijn falsetstem een vrouwelijk perspectief in en het resultaat is prachtig. Dit waar een Sex Shooter meer stoïcijns wordt gebracht en eigenlijk niet zo goed is als de uiteindelijke versie met hijgerige vrouwenvocalen. Het voor Vanity 6 geschreven Make-Up is er ook zo eentje die vanuit vrouwelijk perspectief wordt gebracht, maar die met een diepe mannenstem is ingezongen. Het is door dat contrast een vervreemdende electro-track geworden daardoor die absoluut een van de hoogtepunten op Originals is. Een ander hoogtepunt is genoemd Holly Rock, dat vrij strak begint en in een heerlijke jam verzandt tegen het einde.

Een opvallende conclusie die te trekken is, is dat artiesten waarvan je het niet verwacht soms wat creatieve vrijheid pakken in hun versies (Apollonia 6), waar anderen zich heel strak aan Prince’ versie houden. Jungle Love is bijna niet te onderscheiden van de versie van The Time. Sheila E. en Jill Jones, artiesten die toch echt zelf ook wel wat kunnen, houden zich vocaal doorgaans ook heel strak aan wat Prince hen – getuige dit album – heeft opgelegd. Het maakt van Originals fascinerend luistervoer. De vorige ‘vault release’ Piano & A Microphone ’83 moest het hebben van de prachtige vormgeving, maar was maar inhoudelijk eigenlijk een overbodige release. Daarvoor werd met de deluxe editie van Purple Rain niet het volledige potentieel benut. Dat maakt dat Originals de eerste postume Prince-release is die, op genoemde en eigenlijk ook gewoon wel verwaarloosbare schoonheidsfoutjes na, fantastisch gelukt is. Nieuwe Prince-klassiekers gaat het niet opleveren, daar de ‘klassiekers’ uiteindelijk toch wel de versies van de uiteindelijke uitvoerenden zijn. Wel krijg je door Originals nog meer ontzag voor zijn manier van werken en inzicht in zijn denkwijze en los daarvan is het gewoon een erg fijne compilatie waar je vaker naar terug zal grijpen omdat het heerlijk wegluistert. Laat dit wat betreft Prince’ muzikale erfenis de weg voorwaarts zijn.

Originals is tot 21 juni exclusief op streamingplatform Tidal te beluisteren en verschijnt daarna ook op cd. Vinyl volgt in juli.