Met de release van twee albums op dezelfde dag, bij zijn ‘oude’ label Warner, heeft Prince het voor elkaar dat alle ogen weer op hem gericht zijn. Toch is het trucje dat hij uithaalt min of meer een herhaling van zetten.

Want in 2009 bracht Prince ook tegelijkertijd een meer gitaargeoriënteerd album en een meer pop/r&b album uit. Destijds zaten ze in de vorm van LOtUSFLOW3R / MPLSoUND echter gewoon in dezelfde verpakking (in sommige gevallen ook verkrijgbaar met het Bria Valente-album Elixer als derde schijf) en met name LOtUSFLOW3R was een album dat gewoon tot zijn beste werk te rekenen is. Het is echter volledig aan de massa voorbij gegaan.

De massa weet Prince nu vanwege alle ophef om de nieuwe albums Art Official Age en Plectrumelectrum wel weer goed te vinden. De promomachine draait op volle toeren en in alle opwinding die daarbij veroorzaakt wordt, lijkt het met deze nieuwe releases op een wederopstanding. Nadere beluistering – plus de realisatie dat relatief recent vorig werk ook al heel goed was – toont dat dit eigenlijk best wel meevalt en dat we, ook al valt er heel veel te genieten, niet echt over een wederopstanding praten. Eerder een voortzetting van de vorm die er bijvoorbeeld in 2009 ook al was (2010 vergeten we maar even voor het gemak).

Art Official Age is goeddeels een solo-album van Prince. Hierop ligt de focus vooral op de poppy, funky r&b-kant van zijn talent en dat levert zeker in het begin een erg spannende en goed gelukte mix van tracks op. Opener Art Official Cage is op het eerste gehoor een rommelig geheel, maar bij nadere beluistering hoor je ineens alles op zijn plek vallen en uiteindelijk verandert het in een machtige track. Een sterke start, waarna Clouds het tempo wat terugschroeft en er pure pop overblijft met een erg fijne gitaarsolo. Breakdown is een typische Prince-ballad. Zo eentje waarin hij zichzelf naar mate de track vordert al schreeuwend verliest en je als luisteraar sidderend meeluistert. The Gold Standard is heerlijk strakke Prince-funk, waarna U Know een fraaie teruggeschakelde versnelling is.

Net op het moment dat je denkt ‘dit zou wel eens een klassieker kunnen worden’, begint Art Official Age ietsjes te zwalken. Van Breakfast Can Wait was al bekend dat het niet zo’n hoogvlieger was en ook binnen de context van een heel album is het niet een track die zichzelf goed staande houdt. Dat doen vervolgens ook nummers als This Could Be Us en What It Feels Like maar sporadisch (What It Feels Like is namelijk wel erg gedetailleerd en daar zitten wel wat leuke vondsten in). Het suffige hoorspelachtige intermezzo Affirmation is wederom zo’n skipmomentje. Pas bij het opzwepende Funknroll (dat in een originele versie tevens op Plectrumelectrum staat, dit is de remix) worden de oorschelpen weer volledig gegrepen.

Wat werkelijk prima in orde is op dit album, is de productie, waarbinnen Prince hulp heeft gehad van Joshua Welton (echtgenoot van drumster Hannah Welton uit begeleidingsband 3rdEyeGirl). Wat de rol van laatstgenoemde exact is, is onduidelijk. Maar het album is erg gelaagd. Als gezegd, een nummer als What It Feels Like zit zo fraai in elkaar gesleuteld, met zo veel details, dat de track bij elke luisterbeurt meer de moeite waard door wordt. Dat geldt voor vrijwel alle tracks en dat maakt dat Art Official Age bij herhaalde beluistering enorm groeit.  Waar zusteralbum  Plectrumelectrum te lijden heeft onder de productie, is deze op Art Official Age van grote meerwaarde. Waardoor dit album uiteindelijk als de absolute betere van de twee de boeken in gaat.

Prince – Art Official Age Art Official Cage

1. Clouds
2. Breakdown
3. The Gold Standard
4. U Know
5. Breakfast Can’t Wait
6. This Could Be Us
7. What It Feels Like
8. Affirmation I & II
9. Way Back Home
10. Funknroll
11. Time
12. Affirmation III