×

Recensie

Pop

08 februari 2019

Prince –

3121

Geschreven door: Edgar Kruize

Uitgebracht door: Legacy Recordings

3121 Prince Pop 3.5 Prince – 3121 (Reissue) Written in Music https://writteninmusic.com

Deze week komen op Sony Music’s Legacy Recordings label drie Prince-albums opnieuw uit; Musicology, 3121 en Planet Earth. Ze krijgen allen een reissue op CD en komen voor het eerst op grote schaal op vinyl uit. WrittenInMusic bespreekt ze alledrie. Vandaag 3121 uit 2006.

Net als Musicology is 3121 op ‘marbled’ paars vinyl uitgebracht. Waar het bij Musicology wonderwel fraai werkte, is het hier gezien de kleurstelling van het andere artwork ietsjes minder. Dat andere artwork is echter wel heel fraai. De twee lp’s komen elk in een mooie binnenhoes waarop de teksten te lezen zijn en waarin heel mooi de cd-vormgeving zoals we die kenden naar vinylformaat is gebracht. Hoe houdt het album inhoudelijk 13 jaar na release echter stand?

Dat blijkt op alle fronten beter te zijn dan het meer ‘bedachte’ Musicology dat eraan vooraf ging. Waar dat een comeback richting de massa was, was 3121 een comeback naar de vorm. Een vorm die hij niet in thuisstad Minneapolis gevonden had, maar juist aan de Amerikaanse westkust. Dat was vanaf 2005 zijn voornaamste uitvalsbasis. Aanvankelijk op 3121 Mulholland Drive (daar komt de albumnaam vandaan) en later op 1235 Sierra Alta Way, dat hij voor het gemak ook 3121 heeft gedoopt. Dat laatste optrekje is ook de setting die je in het artwork van dit album ziet. De funky titeltrack van 3121 is een Prince die zijn luisteraars verwelkomd in dat huis. Het nummer geeft een knipoog naar de Eagles-klassieker Hotel California (‘U can come if U want 2, but U can never leave’) en met de begeleiding van NPG-oudgedienden Sonny Thompson op bas en Michael Bland op drums, voelt het nummer als een warm bad. De groove is enigszins wankel, maar dat is juist de kracht. Het geeft de albumopener iets hypnotiserends.

Het springerige Lolita is even poppy als funky en het is een Prince die met een hele ferme knipoog naar zichzelf kijkt. Hij heeft altijd wel iets gehad met (te) jonge meisjes en naar mate hij ouder werd, werd dat steeds potsierlijker. Over wie het nummer gaat is niet duidelijk. ‘Lolita U’re sweeter but U’ll never make a cheater out of me’, zo kirt Prince, die rond de release van het album aan het scheiden was van Manuela Testolini (18 jaar jonger) en naar verluidt ‘iets’ had met nieuwe protegé Támar Davis (die hij in 1994 voor het eerst ontmoette toen ze 14 was en te horen kreeg dat ze ‘als ze ouder was’ mocht terugkomen). Dat hij het zelf adresseert is geinig. Enige zelfreflectie blijkt hem toch niet vreemd te zijn, al hoor je dat normaliter minder prominent in zijn muziek. Direct daarna gaat het gas terug voor Te Amo Corazón, een ballade met een Spaans/Mexicaanse bossanovasfeer. Een vederwicht die je snel weer vergeet en waar volgens de credits onder meer Maceo Parker en Candy Dulfer op meespelen. Waarschijnlijk stonden ze dan achter een geluidsdichte deur te toeteren, want ze zijn nergens te bekennen.

De echte klassieker op 3121 is het gortdroge Black Sweat. Kale funk, kopstem, minimale beat met maximaal effect, zó kennen we Prince. In feite is het Kiss 2.0, want alles wat werkt aan die klassieker wordt hier nog eens ingezet. Het enige verschil is dat het gitaartje is ingewisseld voor een hypnotiserende synth. Met maximaal effect, deze track is niet stuk te krijgen en behoort tot het beste wat Prince uitbracht. Dat geldt niet voor de autotune R&B Incense And Candles, waarop genoemde Támar haar intrede doet. Het is tamelijk gewoontjes, zeker na de fenomenale voorganger. De electrofunk van Love (waarop Támar ook mee doet) is dan alweer een sterkere track. Hoewel de refreinen glazuurvernietigend zoet zijn, zijn de coupletten erg prettig om naar te luisteren. De beat is dwingend, de elektronische geluidjes die er doorheen zijn verweven trekken je oorschelp dichter naar de speakers en je wordt snel meegezogen in deze deels wel deels niet aantrekkelijke track.

Het zwoele Satisfied opent de tweede helft en hier zijn de eerder genoemde (maar toen onhoorbare) blazers wel van de partij. Het nummer komt echter niet echt uit de verf en voelt vanwege de korte tijdsduur meer een vullertje. Ook niet helemaal uit de verf komt Fury. Deze ronkende rocker met zijn furieuze gitaarwerk kan juist wel wat ‘furie’ gebruiken. Wie zich optredens uit de periode 2006 herinnert, weet dat Fury als een meedogenloze clusterbom zalen in vuur en vlam kon zetten. Juist dat meedogenloze mist hier op de albumversie, alsof de handrem erop is gezet. De finale van kant 3 gebruikt Prince om zijn geloofsovertuiging uit te dragen. Dat doet hij op The Word nog best aanstekelijk ook en niet echt op een ‘in your face’ manier. De tekst is overduidelijk, maar als je er omheen wil luisteren dan kan dat ook enigszins. De elektronische beat in combinatie met goed geplaatste akoestische gitaarlicks werkt best aardig, maar Prince’ stem heeft hier de hoofdrol. Vaak wordt vergeten wat en goede zanger hij eigenlijk was en hoe ingenieus zijn koortjes in elkaar zitten. Dit nummer onderstreept dat, het koortjeswerk is fantastisch en accentueert de stem op de voorgrond.

Richting de finale krijgt protegé Tamár een hoofdrol in het van los zand aan elkaar hangende Beautiful, Loved And Blessed. Wederom een religueus getinte track,
maar dan in meer algemene zin en niet vanuit een vastomlijnde doctrine. De aanwezigheid van Támar is hier ronduit storend. Haar slechte rap halverwege het nummer zorgt al dat het de minst imposante track op 3121 is, de flauwe productie maakt helemaal dat je het liever zou vergeten. Een lelijke uitglijer op een verder sterk en bij vlagen zelfs bovengemiddeld sterk album. The Dance breekt even uit het religieuze thema dat in de finale domineert en is er weer eentje waarin Prince onnavolgbare vocale capaciteiten de grote plus zijn. Prince is gefrustreerd dat zijn beoogde liefje liever vrienden wil zijn en gaandeweg uit die frustratie zich in een kermende en fantastisch krijsende Prince. Het gaat door merg en been. Hoort samen met Black Sweat in elk zichzelf respecterend ‘essentiële Prince-tracks’ overzicht.

Afsluiter Get On The Boat is er weer eentje die op het geloof teruggrijpt. Met de blazers weer in vol ornaat terug en de boodschap is duidelijk. Wie niet aan boord komt, die redt het niet. Zoek naar de waarheid om vrijheid te kennen. Dan kan je zuur doen en zeggen ‘getsie, een Jehovahs’s Getuigen deuntje’, maar dat ondervangt Prince zelf al door te stellen ‘What’s the harm in listening 2 the hopeful words we say?’ en daar heeft hij wel een punt. I Would Die 4 U op klassieker Purple Rain heeft ook een zwaar christelijke boodschap en daar staat komend weekend ook gewoon een vol Paradiso om te joelen als daar The Revolution optreedt. Wel kan je stellen dat de omslag die deze plaat maakt in de finale een wat rare is in vergelijking met de start waarin je Prince’ wereld vol aardse geneugten wordt binnengelokt. Neemt niet weg dat 3121 een album is dat prima stand weet te houden. Goed, het is niet altijd even consistent, maar het is onmiskenbaar een van de betere uit de ‘latere periode’ van Prince.



  1. 3121
  2. Lolita
  3. Te Amo Corazón
  4. Black Sweat
  5. Incense And Candles
  6. Love
  7. Satisfied
  8. Fury
  9. The Word
  10. Beautiful, Loved & Blessed
  11. The Dance
  12. Get On The Boat