Het verhaal achter de cd Iedereen Klopt is het vermelden waard. Hoofdrolspelers Pieter Bon en John Nuyten speelden in 1989 nog samen in het steeds bekender wordende MAM. In 1990 had Nuyten de band inmiddels verlaten en de volgende twee decennia zouden de paden van de heren niet of nauwelijks kruisen. Een jaar of wat geleden zocht Pieter Bon zijn oud-bandgenoot echter weer op met de boodschap “we moeten iets afmaken!”

Dichter/zanger Pieter Bon bracht na MAM al soloplaten uit, al was hij vooral dichter. Voor dit Iedereen Klopt voorzag hij John Nuyten van songideeën. Deze werkte hier vervolgens arrangementen voor uit. Nuyten begon ooit als klassiek gitarist maar raakte meer en meer geïnteresseerd in pop en jazz. Dit is te horen op Iedereen Klopt, waar zijn verfijnde, akoestische partijen bijdragen aan de wat jazzy sferen. We mogen in dit kader de rol van jazzmuzikanten Eric van der Westen (contrabas) en Jan Wirken (drums) overigens niet uitvlakken.

Pieter Bon heeft nog steeds die prettige stem die we nog van MAM kennen. Zijn teksten zijn onalledaags; hier wordt niet alles alles weggegeven. Gecombineerd met de verfijnde instrumentatie en het open geluid leveren Bon en de zijnen een subtiele, smaakvolle, jazzy popplaat af. Een plaat waar de nummers zelden langer zijn dan vier minuten, maar waar de welwillende luisteraar in korte tijd telkens wel veel ervaart. Zuivere muziek; de combinatie akoestische gitaar en contrabas is opvallend mooi. Tekstuele platitudes zouden hier te pletter vallen; de woorden van Pieter Bon zijn echter van een andere orde.

Het warme Huis Waar Niemand Woont, met zijn observerende tekst en subtiele swing, opent het album op prettig wijze. Elektronisch Orgel is een van de hoogtepunten: een mooi Spaans intro en een boeiend vervolg waarbinnen Bon op bijna behoedzame wijze act de presence geeft. Laurie Zong (“de kast zakte in elkaar, brak zijn planken / de snaren van de gitaar knapten van de spanning”) sluit hier muzikaal en qua sfeer mooi op aan.

Het titelnummer doet aan Spinvis denken en vormt na een minuut of twintig een boeiende en vrijzinnige passage op de plaat. Diezelfde losse structuur wordt voortgezet in Opeens Ging Het Goed, een nummer dat wordt opgevolgd door Verlies Van De Laatste Kans, waarvan de tekst deels uit de koker van Rick de Leeuw kwam. In het laatste nummer En Als Joop Het Zegt Is Het Waar duikt een cello op en mede hierdoor krijgt deze afsluiter extra cachet. Een sfeerrijk slotakkoord na veertig eloquente en fijnbesnaarde minuten.