De tekst van When I’m 64, die Paul McCartney als verre toekomstvoorspelling zong op zijn 25ste, is alweer acht jaar achterhaald. Maar de kop van de 72-jarige ‘Macca’ zit nog steeds vol haar, hoezeer hij het in 1967 ook had over ‘When I get older, losing my heair, many years from now’.

Is de meer dan pensiongerechtigde McCartney nog steeds relevant in 2013? Zonder meer, moet het antwoord zijn, op basis van New. Zo heet zijn 24ste (pop-) studio-album sinds het uiteengaan van The Beatles, het vijftiende sinds McCartney in 1980 na een decennium met Wings als solo-artiest verder ging.

Voor New riep McCartney de hulp in van vier eigentijdse producers, waarvan er twee gelieerd zijn aan zijn eigen Beatles-verleden, maar het is veelzeggend dat Paul op zijn nieuwe plaat niet met zijn generatiegenoten uit de sixties samenwerkt, maar met hun zoons. Niet Beatles-producer George Martin zat achter de knoppen, maar zijn zoon Giles. Ook de hulp van Glyn Johns was niet nodig, producer voor The Beatles in hun nadagen, maar zijn zoon Ethan Johns produceerde twee van de twaalf tracks. Giles Martin is met vijf zeer uiteenlopende tracks de ‘huisproducer’ van dit album, net als zijn vader dat 50 jaar geleden werd voor McCartney en zijn toenmalige band.

Dat Paul McCartney ging samenwerken met Mark Ronson was al ver voor het verschijnen van dit album nieuws, en een aanwijzing dat het met dit nieuwe album wel goed zou zitten. Ronson tekent voor twee tracks, Alligator en het titelnummer. Dat titelnummer roept de sfeer van 1967 in herinnering (Penny Lane) en is met koortjes en harmonieën zo’n typisch catchy McCartney-nummer zoals hele generaties het sindsdien op de plaat hebben gezet (van The Move tot Oasis), dus waarom zou de oude baas zelf het niet weer eens doen?

McCartney schrijft in het boekje bij de cd dat hij even had getwijfeld of zo’n verzameling eigengereide producers niet zou leiden tot een wat al te bont palet. Maar, bedacht McCartney zich later, het feit dat ik ze allemaal zing, maakt ze alsnog een eenheid. Bovendien blonken alle Beatles-albums ook uit in songs die enorm van elkaar verschilden. “En dat werkte ook prima!.” Een terechte vaststelling van McCartney. Kijk bijvoorbeeld naar de rol van Paul Epworth, die tekent voor zowel de stevige rocker Save Us, waarmee het album opent, maar die ook aan de knoppen zat bij het veel rustiger slotstuk Road.

Soms heeft de producer het sterkste DNA, soms de zanger/componist. Dat laatste is op dit album overduidelijk het geval. McCartney heeft zich laten uitdagen door topkrachten in hun vak en hij heeft die uitdaging waargemaakt. Paul zong het zelf 44 jaar geleden al bij het afscheid van The Beatles:

‘And in the end..’’ …blijven het allemaal Paul McCartney-songs.

Natuurlijk, op sommige tracks is duidelijk te horen dat Paul niet meer die 23-jarige ‘moptop’ uit Yesterday of For No One is. De afsluiter van het album, een titelloos dertiende nummer is een gedragen song die qua sfeer aan For No One doet denken, al klinkt Paul’s stem hier een stuk lager dan in 1966. Het nummer Looking At Her, waarin Paul zijn kopstem aanspreekt, laat horen dat hij daarin toch wat breekbaarder is gaan klinken. Maar laten we niet vergeten dat hij dertig jaar ouder is dan zijn idool Elvis Presley ooit werd en bijna twee zo oud is als John Lennon toen die in 1980 als 40-jarige werd omgebracht. Dan nog regelmatig platen uitbrengen, is geen kunst, maar om ze nog steeds de urgentie mee te geven die New heeft, is een prestatie.

New is een van de beste McCartney-albums. Vergelijken met andere toppers als Band On The Run en Flaming Pie is zinloos, omdat die in een heel andere levensfase werden gemaakt door een man die heel anders in het leven stond. New staat op zichzelf en is een meesterwerk.