×

Recensie

Pop

16 september 2018

Paul McCartney

Egypt Station

Geschreven door: Philippe De Cleen

Uitgebracht door: Capitol

Egypt Station Paul McCartney Pop 4 Paul McCartney – Egypt Station Written in Music https://writteninmusic.com

Wanneer een voormalige Beatle, een levende legende, een album maakt, dan is dat natuurlijk groot nieuws. McCartney (76) herbeleeft een zoveelste jeugd. En dat valt ook van zijn nieuwste album Egypt Station af te lezen, dat vijf jaar na New verschijnt. Deels experiment, deels avontuur. Voor Macca kan het allemaal, en al zeker als hij, zoals de zelf geschilderde hoes ook bewijst, helemaal vrij spel krijgt.

Eerder verraste McCartney met een ‘geheim’ concert in Liverpool, onlangs gaf hij in New York het startschot voor Egypt Station met een releaseconcert, dat wereldwijd te zien was via livestreaming. Op de setlist: veel Beatles materiaal uiteraard, aangevuld met songs uit de Wings periode en wat minder gekende pareltjes. En last but not least: enkele nieuwe songs uit het nieuwe album. Het illustreert erg goed hoe de focus niet écht meer ligt op het nieuwe McCartney materiaal, dat een eerder vrijblijvend karakter heeft. Het nieuwe album is slechts een aanvulling op een rijke carrière en discografie. Als Paul straks weer de wereld rondreist, zullen er ongetwijfeld wel enkele van die nieuwe songs op de set komen, maar het zal in hoofdzaak draaien rond de muziekgeschiedenis waar McCartney een essentiële bijdrage aan leverde.

Knap is dat de Beatle, zelfs op gelauwerde leeftijd, niet op zijn lauweren blijft rusten. Uit liefde voor de muziek, door een uitgesproken zin voor creatie. Als rusteloze ziel en zoeker kan hij altijd de meest uiteenlopende richtingen uit. Die enorme vrijheid heeft hij nu en daar maakt hij erg goed gebruik van. Zo doet hij beroep op producer Greg Kurstin die eerder al grote producties (Beck, Foo Fighters,..) onder handen nam. Een wissel van de wacht nadat hij lang met Nigel Godrich werkte.

Het doet McCartney hoorbaar goed. De songs komen fris over. Na een korte introductie krijgen we de fraaie pianoballad I Don’t Know. Een ballad die overloopt van pure emotie. Een wat veilige keuze, maar de inkleuring met backing vocals wérkt. Iets later werkt het kwieke en dynamisch rockende Come On To Me zich op als een extra opkikker die met opvallend oriëntaalse gitaarpartijen de zaken op scherp stelt. Het prima, hartverwarmende Happy With You toont dan weer de kracht van een goede, op akoestische leest geschoeide melodie.

Op die manier wordt duidelijk dat McCartney zichzelf op Egypt Station bloemleest, een overzicht van eigen kunnen biedt. Who Cares voelt bijvoorbeeld direct aan als een hedendaagse update van een oerdegelijke Beatlestune. Daartegenover staat een wat knullig Fuh You dat vervaarlijk dicht tegen het populistische van Coldplay (post-‘X&Y’, zeg maar) aan schurkt. Wat ons betreft de zwakste schakel op dit prima album.

Verder worden op Confidante een resem akoestische gitaren van stal gehaald. Niet direct zijn sterkste vocale partij, wat rommelig gespeeld ook. Maar: een groeier, zoals vele van de nieuwe songs op ‘Egypt Station’. Zoals onder meer People Want Peace, een duidelijke knipoog richting John Lennon, wat je onder meer hoort in de specifieke klank van de opname. Wat verder: “want to show you my life” in het met vioolpartijen versterkte Hand In Hand. Daaruit blijkt dat de voormalige Beatle heel open in het leven staat, klaar om al de kansen te nemen die het leven hem biedt. Zijn grootste kracht zit echter in de creativiteit en de verbeelding: neem het zomerse Back In Brazil waarin hij zijn liefde voor sluwe, sexy en dansbare samba- en bossaritmes botviert.

Gaandeweg besef je dat Paul McCartney ruimschoots de tijd nam om dit album in elkaar te steken, te zoeken en na te gaan wat wérkt en wat net niet. Dat levert in zijn geheel een prima album op, waar vooral opvalt dat hij waardig ouder wordt (iets waar hij ook op wijst in het van sentiment vergeven Do It Now). De voormalige Beatle kan nog steeds krachtig uithalen (Caesar Rock, waar ook lichte funkinvloeden opduiken), ondanks de aanwezigheid van troosteloosheid (“what can we do” tijdens het door Trump geïnspireerde Despite Repeated Warnings). Met een klein bruggetje (Station II) werkt hij toe naar de finale Hunt You Down / Naked / Clink, waarmee hij het beste uit verschillende songs en ideetjes aan elkaar breit.

Vervolgens resten er op de deluxe edition nog twee goede (!) nieuwe songs, te weten Get Started en het wat experimentelere Nothing For Free.

Alles samen: sterke, opvallend vitale Macca plaat. Wat ons betreft had een net iets strengere selectie aan songs het album nog sterker kunnen maken (Fuh You had hij dus beter gedumpt bijvoorbeeld). Desalniettemin: best ongezien dat een 76-jarige zo stérk en levenslustig voor de dag komt !



  1. Opening Station
  2. I Don't Know
  3. Come On To Me
  4. Happy With You
  5. Who Cares
  6. Fuh You
  7. Confidante
  8. People Want Peace
  9. Hand In Hand
  10. Dominoes
  11. Back In Brazil
  12. Do It Now
  13. Caesar Rock
  14. Despite Repeated Warnings
  15. Station II
  16. Hunt You Down / Naked / C-Link