Beginjaren tachtig ontdekte ik Paul Collins, destijds nog met The Beat, later ging ik opzoek naar het  vermeende Titelloze debuut. Collins leerde voordien het vak bij The Nerves samen met Peter Case  en Jack Lee in een hun wel erg korte bestaan verantwoordelijk voor de powerpop klassieker Hangin’ On The Telephone waarmee Blondie later aan de haal ging.

In tegenstelling tot de eveneens uit L.A. afkomstig The Knack die een beetje klonk als The Beat maar geen wereldwijde doorbraak voor Collins. In de jaren negentig  blijft Collins blijkbaar nog actief met  geslaagde countryrock werk. In 2010 neemt hij echt terug de draad op met ‘King Of Powerpop. Een eretitel die vier jaar geleden bevestigd wordt met Feel The Noise, weerom in een productie van gitarist en producer Jim Diamond

Paul Collins, ondertussen met bril en behoorlijk kaal, blijft op rijpere leeftijd de onetwiste jeugdige “king of powerpop”dat illustreert Out Of My Head, het derde, met hulp van co-producer Tony Leventhal, in Brooklyn ingeblikte album voor platenlabel ‘Alive Natural Sound’. Collins levert naast de zang- en gitaarpartijen ook de drumbeat en het gros vande songs aan. Ondersteund door bassist Paul Stingo (Rockinghams) die voor de essentiële achtergrondzang zorgt en bovendien enkele songs aanlevert, keert hij terug naar de lekker rinkelende radiopop uit zijn jeugdjaren zoals het in nauwelijks anderhalve minuut afgehandelde Go aantoont. Midnight Special is op onweerstaanbare hooks gebouwd en de yeah yeah’s zijn nooit ver weg. De vlammende gitaarinterventie is van de eveneens bij The Rockinghams actieve Jason Perrillo, die in  enkele nummers voor toetsenwerk zorgt.

Met zo’n repertoire kom je onvermijdelijk terug in het spoor van The Beatles. Dat wordt uitvoerig geïllustreerd in melodieuze meerstemmig sing alongs als Kind Of Girl en Just Too Bad You’re Leaving terwijl de ballade Emily onbeschaamd met het repertoire van The Everly Brothers flirt. In het tweede gedeelte verschuift het accent met het mysterieuze The Killer Inside naar meer ingetogen pop.

Haast prevelende koortjes en zachte gitaarakkoorden op een gedempt orgeltje creëren een dromerige sfeer in Lost Again en Tick Tock vormt een zwoel twangende aanloop naar Beautiful Eyes. Grandioze mix van pop en rock die naadloos aansluit bij een helaas lang vervlogen verleden, en een dik half uur onbekommerd luisterplezier genereert.