Ozark Henry oftewel Piet Goddaer is een gedreven zanger en multi instrumentalist. We zagen en hoorden in 2014 twee releases van zijn hand internationaal voorbij komen. Zowel aan Stay Gold als aan als aan Live 2014: The Journey Is Everything besteedden we aandacht. En nu is er dan weer een nieuw album van de hand van de creatieve Vlaming. Niet het minste, zeker. Dat slaat dan niet eens zozeer op de titel Paramount dat staat voor voornaamste of doorslaggevende.

Het is niet het minste in ambitie, om te beginnen. Ozark Henry werkt samen met het 90-koppige Nationaal Orkest van België (NOB) en voor de verschillende nummers werden alle nieuwe arrangementen geschreven. Samensmelting van muzieksoorten waarbij Piet mocht kiezen welke nummers hij wilde gebruiken, of dat oude nummers zouden zijn of nieuwe. De gedachte was wel steeds orkest en stem. Of stemmen. In sommige nummers horen we naast de stem van Piet de stem van Laura Groeseneken, de zangeres die hem tijdens de laatste tour ook begeleidde. Dat betekent het loslaten van vertrouwde instrumenten als gitaar, bas, drums en toetsen en de muziek laten inkleuren door een orkest. Dat geeft een heel andere dimensie en beleving aan de muziek. Juist in die samenwerking met het NOB is voor Ozark Henry de verklaring gelegen voor de titel. Zijn verwachting is dat hij niet nog een keer zo hoog kan reiken als dit, in de samenwerking met dit orkest.

Voor de man die thuis opgroeide met zijn eigen voorkeur voor new wave en gothic en een vader die juist ook componist was in klassieke muziek, is het tegelijk een samensmelting van vertrouwde elementen. Een eenheid in harmonie. En dat is tegelijk de onderliggende boodschap die Ozark wil meegeven. Daar waar mensen elkaar om religie of om andere redenen soms letterlijk naar het leven staan, is het juist eenheid en samen invulling geven aan dat leven dat de mensheid verder kan brengen. Een nobele boodschap die, los van welke achtergrond je ook hebt, niemand tegen de borst kan stuiten. De prachtige hoes met aan de binnenkant een vorm ontleend aan het gedachtegoed van Fibonacci, Italiaanse wiskundige uit de 12 eeuw, benadrukt eveneens eenheid in het leven. Als eenheid hier nu bereikt wordt doordat het luisteren naar klassieke muziek gemeengoed wordt, is er alweer een extra dimensie aan Paramount te geven. De snel uitverkochte eerste 3 concerten die gekoppeld zijn aan de release van het album bieden vast hoop daarop.

Tot zover de wat meer filosofische bespiegelingen. Naast wat het maken van het album vroeg aan muzikale overwegingen, heeft Piet Goddaer ook gemeend in geluidstechnisch opzicht forse ambities neer te leggen. Het album verschijnt, naast gewone formaten als digitaal en op cd, ook in de meest geavanceerde muziektechnologie: Pure Audio Blue-ray 5.1 en 9.1 Auro-3 D mix. Een grote stap voor de ontwikkeling van geluid, zo lijkt het, , naar 9 speakers. Wanneer je het vergelijkt met ontwikkelingen op het gebied van beeld, is het echter niet meer dan logisch bijna, dat ook in de ontwikkeling van geluid vooruitstrevende stappen worden gezet. Die koppeling maakt de vooruitstrevende Piet in zijn overwegingen in ieder geval. Kwaliteit van geluid is niet altijd wat mensen nastreven bij het beluisteren van muziek: al snel grijpt men naar een mp3- of ander digitaal format. Of iedereen stereo of andere audiosets gaat omwisselen voor deze techniek, kun je je afvragen. Het is een ambitieuze stap, hoe dan ook, dat format ook te gebruiken voor de release van een nieuw album. Ook dat draagt bij aan de titelverklaring.

“Gaat het niet om de muziek dan?”, hoor ik menig lezer nu al bijna hardop denken. Jawel, natuurlijk is dat waar het om draait. De meeste nummers op het album zijn bekend van eerder werk van Ozark Henry, die daarmee terug gaat tot zijn tweede album. Een dwarsdoorsnede van zijn muziek, waarbij er bij de keuze altijd aandacht is geweest voor het slagen van de samenwerking tussen orkest en stemmen. Het loslaten van de vertrouwde instrumenten om hem heen, is zorgvuldig gebeurd. En dat terwijl juist die accenten zetten bij nummers als bijvoorbeeld Goodspeed of Indian Summer. Een fraaie cover van Heroes van held (sic) David Bowie die vanwege de wezenlijk andere herinterpretatie op verzoek van Brian Eno en Bowie hernoemd werd tot We Can Be Heroes en vier nieuwe nummers zijn nieuw.