Geboren in Engeland met een Zuid-Afrikaanse moeder die haar gevoel voor soul, funk en ritme bijbracht en een Britse jazzpianist als vader verhuisde Odette en haar familie met dit muzikale DNA al snel naar Australië. Daar gooide de nu 21-jarige vorig jaar al hoge ogen met debuutalbum To A Stranger , waar single na single kon rekenen op veel radio play en massale streams op een streamingdienst als Spotify. Een succes uit het niets, kun je wel een beetje zeggen, waardoor een internationale release in 2019 natuurlijk niet kon uitblijven.

Wat maakt Odette dan tot zo’n bijzondere (pop)artiest? Dit zit hem vooral in de manier waarop ze ritmiek, persoonlijke teksten en emotie zo vloeiend weet te smeden tot een organisch geheel. Dat vertaald zich muzikaal uiteindelijk in een combinatie van hiphop, soul en pop. Daarbij is haar piano gegarandeerd het belangrijkste instrument, die ze soms melodieus bespeeld en soms inzet als percussie element.  Erachter verschijnen drumcomputers, die vaak slechts de liedjes inkleuren met lichte glitches en subtiele beats, maar zo heel af en toe klinken ze dieper en resulteert het in een triphop-achtig geluid.  Deze minimale aanpak laat volop ruimte over voor haar stem en het verhalende concept van dit album. Moeiteloos schakelt ze tussen spoken word poëzie, raps en intens gezongen pop/R&B refreintjes. Tekstueel een album vol metaforen en beeldspraak. Dit is al gelijk goed te horen in opener Collide, “And we’re burning on the inside But outside we seem the same”, waar steeds de beeldspraak met vuur en temperatuur wordt opgezocht voor het gevoel van een moeilijk lopende relatie; soms vurig heet, maar dan weer hevig onderkoeld. “But I was too busy watching the waves of emotion crash over people like the tides in the ocean -Push and pull” klinkt ze emotioneel overvallen in Lotus Eaters, dat perfect die balans weet te vinden tussen krachtige raps en een emotionele popballad,  De grootste focus op aanstekelijke popmuziek horen we vervolgens in Take it to The Heart, waar tegendraads geplaatste handclaps en doorpompende beats toch weer die focus op ritmiek naar boven brengen.

Odette glanst het meest als ze de focus minimaal en simpel houdt, dan komt haar emotie ook het best tot zijn recht. Het is dan ook te hopen dat ze het in de toekomst niet al te groots en bombastisch aanpakt, want daar ligt totaal haar kracht niet. Een lied als Come Close klinkt met zijn beats en synthy toetsen als een compleet platte dance-track. Tracks als You en Pastel Walls klinken vol en leeg tegelijk, doordat er teveel met effecten, strijkers, synths en een ‘wall-of sound’ wordt gespeeld. Juist die kale wisselwerking tussen simpele piano, ritmiek en haar stem doen wonderen en zorgen ervoor dat ze vaak totaal anders klinkt dan andere popzangeressen.  Het zijn wat kleine minpuntjes, maar voor nu kijken we vol verwachting uit naar haar volgende album.