Het was Morrissey die in 2004 de reünie van de protopunk-legende New York Dolls bewerkstelligde. De ex-voorzitter van de Engelse Dolls-fanclub mocht dat jaar de line-up van het Meltdown Festival verzorgen. In dat kader vroeg hij David Johansen en Sylvain Sylvain de New York Dolls na een kleinde dertig jaar weer nieuw leven in te blazen.

De invloed van de New York Dolls mag niet onderschat worden. In 1973 maakte de extravagant geklede band een onvergetelijke debuutplaat met daarop een mix van dampende rhythm-and-blues, glamrock, sixtiespop en zware protopunk. Nummers als Personality Crisis en Jet Boy en waren opwindende rockers. Tracks als Frankenstein en Vietnamese Baby bleken achteraf hun tijd jaren vooruit. Het lijstje artiesten die door de New York Dolls zijn beïnvloed is lang en herbergt namen als David Bowie, Japan, Kiss, Aerosmith en The Clash.

Magere Hein heeft overigens wel flink huisgehouden binnen de band. Van de orginele bezetting zijn alleen Sylvain Sylvain en David Johansen nog over. Op dit Dancing Backward In High Heels, de derde plaat sinds de wederopstanding, doet overigens nog wel een andere oude New Yorkse rot mee: Frank Infante,  gitarist bij Blondie van 1977 tot en met 1982.

Pop

De heren Sylvain en Johansen zijn inmiddels begin zestig en proberen gelukkig niet geforceerd de oude punk en rhythm & blues in stand te houden. Integendeel, de sixties- en girlspop die altijd aanwezig was binnen de muziek van de band, krijgt ruim baan op het nieuwe album. Mooi geproduceerde pop, met een scheut reverb en lekkere percussie. Fool For You Baby, Kids Like You en You Don’t Have To Cry zijn hier sprekende voorbeelden van. In laatstgenoemde duiken mariachi-elementen op en dat klinkt helemaal niet gek.

De aloude liefde van de New York Dolls voor klassieke pop zorgt er dan ook voor dat dit relatief milde album ook zonder punkelementen prima overeind blijft. De heren zijn immers in hun element. Het aanstekelijke openingsnummer Steetcake is easy-tune van de lekkerste soort en de groovy struts en warme reggaetinten elders op het album luisteren prima weg.

Er komen twee covers voorbij: Funky But Chic was al terug te vinden op David Johansens solodebuut uit 1978 en het pakkende I Sold My Heart To The Junkman werd in de jaren zestig bekend door The Blue Belles (met Patti LaBelle) en The Starlets. Het past allemaal uitstekend op dit prettige album.

Hier en daar duikt de stevige rhythm-and-blues weer op: I’m So Fabulous is prima, Round And Round She Goes een tikje afgezaagd. Het is een van de weinige kleine smetjes op dit leuke album. De doorleefde strot van David Johansen en de tijdloze feel good muziek van de band: het is een combinatie waar de New York  Dolls waardig oud(er) mee kunnen worden.