Toen ik hoorde dat Neil Diamond een album vol covers zou gaan maken had ik zo mijn twijfels. Nadat ik ook hoorde dat hij dit zonder Rick Rubin zou gaan doen, terwijl die juist Diamond op zijn laatste 2 albums naar grote hoogte had weten te brengen, groeide die twijfel nog meer. Verrassing is dus dat Dreams een niet eens zo slecht album geworden is.

Natuurlijk is de sfeer in songs, juist door de sobere productie die Rubin Diamond had geïntroduceerd, nu ook essentieel. Op zijn vorige twee albums, met het tweede Home Before Dark album als grootste succes, vond Diamond zichzelf opnieuw uit. Na jaren in een soort van Las Vegas stijl zijn grootste songs te hebben gespeeld vond hij in Rubin een producer die hem terugbracht naar gitaar en zang en een sobere begeleiding. Het draaide weer even helemaal om de uit duizenden te herkennen stem van Diamond. Dat dit geweldig uitwerkte bleek niet alleen uit de geweldige recensies maar zeker ook aan de miljoenen verkopen. Op eigen kracht weet Diamond op Dreams die sobere sfeer verrassend vast te houden. Met zijn 70ste verjaardag in het verschiet koos hij voor een uitgekozen selectie in covers.

De kracht is dat Diamond songschrijver pur sang is en helemaal weet hoe een song van een ander te bewerken. Bill Withers’ Ain’t No Sunshine en ook Blackbird van The Beatles klinken dus echt als Diamond. Maar ook songs als Feels Like Home (Randy Newman) en A Song For You (door Leon Russell geschreven maar door Donny Hathaway legendarisch geworden) krijgen een echte Diamond stempel. Meest verrassend zijn echter zijn eigen uitvoering van het voor de The Monkees geschreven I’m A Believer. En ook het de laatste jaren nogal uitgekauwde Hallelujah van Lenard Cohen en zelfs Desperado van The Eagles weet hij een geheel eigen sfeer mee te geven. De kracht van dit album is dat Diamond de teksten van de songs zingt en ze meent.