De Griekse singer/songwriter Nalyssa Green brengt twee jaar na haar debuutalbum Barock een nieuwe cd getiteld The Seed uit. De verschijning van de cd verdiend in ieder geval al een applaus. Niet een traditionele cd-hoes, maar ongeveer het formaat van een blu-ray. En niet van plastic maar van gerecycled karton met erop een prachtige zwart-wit tekening van een vrouw die iets (zaadjes?, in ieder geval iets vruchtbaars) giet uit een kan. Dat wordt uitgebeeld als een uitbundige stroom slierten in Jugendstilachtige vormen. Het pakketje is volledig uitgevouwen een grotere versie van de albumcover en op de andere kant een verzameling van alle songteksten. Hulde!

The Seed gaat over de sterke relatie tussen mens en natuur en de steeds grotere vervreemding van de natuur door de dagelijkse virtuele werkelijkheid. Green wil met The Seed weer terug naar het gewone en naar schoonheid. Iets kleins als een zaadje spreekt zoveel grootsheid uit dat dit het ultieme symbool is voor deze hang naar een betere toekomst (“het begin van elke mogelijke toekomst”).

De plaat is opgenomen in een boerenhuis in Corinthe, Griekenland, in de winter van 2011 en er is nog extra opgenomen tot mei 2012. Nu pas komt de plaat uit maar wellicht heeft die extra tijd ervoor gezorgd dat de plaat extreem verzorgt en af klinkt. The Seed opent met de melodieuze track The Island, een mooi maar niet heel bijzonder lied, het beklijft niet. A Seed klinkt alweer een stuk spannender. Green zingt met een echo-effectje en er zitten onverwachte wendingen in het verder kalme nummer die haast klinken als het solowerk van Hole-bassiste Melissa Auf Der Maur, zowel qua bombastische drums en basgitaar als zoete vocalen. De break is ook prachtig. Kort maar effectvol.

Dan komt Windy en dat is weer een heel andere song. Het klinkt spookachtig en als typische nachtmuziek: akoestische gitaar, brushes in plaats van drumstokken en violen. Green’s stem klinkt mellow en raakt je tot op het bot. De composities van Windy maar ook die van Eat Me Up en Blown Away doen denken aan die van My Brightest Diamond: freaky en een beetje eng. Geweldig is de wending in Eat Me Up naar ruig na krap een halve minuut om vervolgens weer vredig door te gaan en tegen het einde weer te knallen. De laatste halve minuut wordt prachtig vredevol, bijna a capella gezongen, dat stuk had best langer mogen duren. Eat Me Up is beslist één van de hoogtepunten.

Aparte vermelding verdient The Moon: een aardig uit de toon vallende song qua geluid, een bijna R.E.M.-achtige track. Ook mooi is Revolution Of Beauty: de roodharige zangeres zingt samen met violiste Nefeli Liouta en dat zorgt voor een mooie extra laag. Push Your Lips is één van de betere tracks vanwege de onheilspellendheid en de misleidende tekst: “Push Your Liiiiips… To… Gether…”. Prachtig.