Uniek klonken ze in 2009 op debuutalbum Sigh No More. Zo uniek klonken ze op opvolger Babel (2012) ook nog. Al moet het rond die tijd wel bij Mumford & Sons zijn gaan knagen dat wel heel veel nieuwe bandjes ineens hun inspiratie putten uit de Engelse folk. Niet dat Mumford & Sons het allemaal zelf hadden uitgevonden, de traditioneel vormgegeven muziek deed van meet af aan sterk denken aan het week van The Pogues en The Waterboys 25 jaar eerder. Of Fairport Convention veertig jaar eerder. De groep had vooral op die eerste twee platen een vrij bijzondere mengeling gefabriceerd van ‘old school’ folkrock, Amerikaanse bluegrass en muzikale invloeden uit de 21ste eeuw.

Liedjes schrijven kunnen ze nog steeds, bewijst het derde, zojuist verschenen studio-album. Believe kan zomaar een classic worden, Monster klinkt spannend. Maar waar zijn die typische Mumford & Sons-klanken? Dat een band zich probeert te ontwikkelen, is te prijzen. En Mumford & Sons moest na de twee eerste albums, hoe bijzonder die ook waren, zondermeer op zoek naar een ruimer muzikaal blikveld. Maar op Wilder Mind is de groep daar echt een flink aantal stappen te ver gegaan. De groep die uit duizenden te herkennen was, klinkt nu als dertien in een dozijn. Was dit de debuutplaat van het Londense viertal, dan had nooit iemand er een woord aan vuil gemaakt. Nu moeten we maar hopen dat het een tussentijdse misstap is van een band die leek zich bewezen te hebben.

Het Goffertpark wacht. Op 4 juli zal het ongetwijfeld hossen worden op krakers als Little Lion Man en The Cave. Daar passen de nummers van de nieuwe plaat best tussen, want de songs zelf zijn best te pruimen. Een song als Cold Arms is een beauty, maar doet dan ook het meest van de twaalf aan de eerste twee albums denken. Als de groep echter het door ineens met keyboards (!) doorspekte geluid ook naar Nijmegen meeneemt en ook op het oude repertoire loslaat, zal zelfs de minst kritische concertganger een…verrassend avondje kunnen verwachten. En niet in per se in positieve zin dus.