In de vijf jaar na de eerste ep bouwde het Amsterdamse Monokino een redelijke naamsbekendheid op. Een doorbraak in Nederland bleef echter uit. In China wist het electropop-trio (nu inmiddels duo) echter een groter publiek aan te boren, mede dankzij de toenmalige Chinese toetseniste van de band. Dit leidde tot een drietal (!) tournees door het land en ook het tweede volledige album, Fake Virtue, ging alweer gepaard met een rondreis door China.

Op Fake Virtue laat Monokino een eigen geluid horen dat redelijk ver staat van de meeste electropopbands. Het duo biedt een opvallende mix van electro- en indiepop, gelardeerd met flinke echo’s uit de jaren tachtig. Veel tracks staan bol van de ideeën en regelmatig hanteert Monokino diverse stijlmiddelen binnen één nummer. Dit zorgt er soms voor dat de muziek relatief druk is en vaak van kleur verschiet, iets wat de band onderscheidt van de meeste electropop. Soms is minder echter gewoon meer en kan het geen kwaad om sferen verder uit te diepen en minder dimensies te kiezen. Het puntige Outrun bijvoorbeeld is een fijne elektronische postpunktrack die profiteert van een meer rechtlijnige benadering.

Dat neemt niet weg dat Fake Virtue een interessante plaat is. Living For The Chase bijvoorbeeld is mooie, rijkgeschakeerde pop, aangedreven door een pittige beat en een dito gitaartje. Met Melissa laat Monokino eens te meer horen de nodige pijlen op zijn boog te hebben: rijk aan ideeën, een leuke mix van gevoelige zang, electronische strijkers en klaterende effecten en beats. The Associates deden in 1984 iets vergelijkbaars, het is een geluid dat je niet zo vaak meer hoort. Op Hard Syncer gaat de typische, bijna ijle zang de confrontatie aan met dikke sequences terwijl de band met Caught In A Dream juist een meer akoestisch en filmisch geluid laat horen.

Aan het einde van de cd kan Monokino de verleiding niet weerstaan om een hele trits invloeden – waaronder zo te horen Depeche Mode – en ideeën nog eens even lekker in één track te gieten: Eurosonic is de treffend getitelde afsluiter van dit opvallende album dat vraagt om een paar extra luisterbeurten. En dat is zeker een pluspunt.