Hoe populair Mitski in Amerka ook is, in Nederland is het lang niet de “rockster” met mega-status die ze misschien wel verdient te zijn. Hoe lang is het geleden dat een artiest zo duidelijk was, een open (dag)boek dat pats-boem gelijk de sfeer en bijbehorende gevoelens aan de luisteraar duidelijk maakt. Overigens zonder daar veel moeite voor te hoeven doen. Zonder te overdrijven en haar te veel te overladen met superlatieven: Mitski is zo’n artiest voor wie dat haast tweede natuur is.Vorig album Puberty 2 kwam nog de kamer binnen denderen met krachtige zang, bombast en aan noiserock herinnerende gitaarmuren. Toen al was duidelijk dat die stijlvorm haar punt enkel kracht mee gaf. Het was geen noodzaak, daar dwars doorheen kwam de echte krachtpatser, Mitski zelf.

Misschien daarom is dit album zo kaal, zo breekbaar. Des te harder komt de klap aan als we horen hoe eenzaam,  nostalgisch, verlangend en zelfs moe Mitski hier klinkt. Geyser start het album op een zeer persoonlijke manier, “You’re my number one. You’re the one I want. And you’ve turned down every hand that has beckoned me to come”, zingt ze resoluut, maar ook vertwijfelend over prioriteiten en opofferingen. Welke dat zijn is in eerste instantie niet duidelijk, het lied laat dat in het midden. Toch kost nog geen minuut zoekwerk om een interview te vinden waarin ze toegeeft dat het lied vooral over  haar verhouding met muziek gaat en de opofferingen die daarbij horen. Goudeerlijk, maar gaat er zo niet iets van de magie en de mystiek in haar muziek verloren? Dit is een terugkerend “probleem”. Of maakt deze eerlijkheid haar persona en muziek alleen maar krachtiger, emotioneler?  Eenzaamheid, verlangen (naar liefde naar rust) en nostalgie zijn steeds terugkerende thema’s op Be The Cowboy. Je hoort het in alles terug: de muziek, maar vooral ook haar stem die echt “alleen” klink. Leeg en wellicht verward klinkt het, “It’s just that I fell in love with a war nobody told me it ended” in Pearl. Terwijl een leegte in haar hart nog eens extra benadrukt wordt in het zwart komische Washing Machine Heart, dat zich laat beluisteren als een vicieuze cirkel, een wasmachine die blijft hangen op het centrifugeprogramma. Toch doet Mitski ons soms twijfelen over hoe autobiografisch dit album eigenlijk is, als ze dit soort gedachtes zo nu en dan verplaatst in karakters van buitenaf, zoals een getrouwd stel in het duo Me and My Husband en Come into the water. Of twee oude geliefden die terugdenken aan hun high school dans in Two Slow Dancers.

Muzikaal vertaalt dit album zich dus in minder krachtpatserij, zodat Mitski nog minder kans heeft om zich te verschuilen. Met name 80’s synths geven het album een campy, haast horrorfilm-achtig sfeertje mee dat de eenzaamheid en het gevoel van alleen zijn enkel versterkt en de nostalgie en verlangens voorziet van een laag paranoia. Maar het heeft ook wat grappigs, alsof Mitski haar hart uitstort en ze tegelijk tegen ons als luisteraar zegt, “jongens, niet zo serieus, pak de popcorn en ga er eens lekker voor zitten!”.  Die aanpak werkt. Helemaal als de combinatie van synths en blazers in Why Didn’t You Stop Me? een sleazy glamrocksfeertje oproept. Enkel de gezapige discofunk in Nobody is een brug te ver als het gaat om kitsch en foute dansmuziek.

Zo stelt Mitski zich op Be The Cowboy nog meer breekbaar, kwetsbaar en emotioneel op. Tegelijk duikt ze in de huid van buitenstaanders, karakters in een verhalend concept om haar punt duidelijk te maken. Terwijl de muzikale invulling het album juist minder zwaar op de maag doet liggen. Toch voelt het album met zijn slechts 32 minuten durende speelduur zwaarder en intenser dan menig ander rockalbum. Het is een investering waar je voor moet gaan zitten. Je  moet er zin in hebben, maar als beloning krijg je er goudeerlijke en inzichtelijke muziek voor terug.